Dag 13 Maandag 29 augustus 2022: Fredericksburg - Becker Vineyards - Fredericksburg (33 mijl)

Als je meerdere dagen op dezelfe plaats verblijft ga je vanzelf wat rustiger aan doen. Het is dan ook al tegen 10-en als we op pad gaan. Eerst pikken we nog wat verdwaalde geocaches op en dan gaan we naar "the Pottery". In een toeristenfolder stond dat je hier een gratis pot kreeg en ja we zijn wel Hollanders dus bezoeken we de winkel. Ze hebben er niet alleen potten maar allerlei prullaria en het is maar goed dat ons appartement nog niet is opgeleverd en de inrichting van woonkamer en balkon nog niet bepaald zijn wat anders zwicht je toch makkelijk voor al die vrolijke kleuren. We kopen onze eerste (en waarschijnlijk laatste) souvenir van deze vakantie: een leuke cowbowlaars. Na het afrekenen mogen we met de cassiere mee naar buiten en daar kunnen we uit een rek daadwerkelijk een pot uitzoeken. Best nog een grote waar we een klein inieminie potje hadden verwacht. We mogen 2 koffers p.p. mee terug naar Nederland nemen, dus deze pot gaat met ons mee. Hopen dat hij de reis overleeft.

We zouden, om wat "natuur" aan de vakantie toe te voegen, naar Enchanted Rock State Natural Area kunnen gaan, ware het niet dat het met 110 graden Fahrenheid (43 graden Celcius) erg warm is. De wandeling is maar 1,1 kilometer maar stijgt erg, dus we besluiten deze inspanning niet aan te gaan. We gaan shoppen in mainstreet en dat is goed te doen aangezien alle winkels de airco volop hebben draaien. Het overgrote deel is toeristische prularia maar er zijn ook leuke boetiekjes. Esmée ziet een geweldige cowboyblouse maar gelukkig moeten we ontspullen want $275,= is wel serieus geld voor een stukje stof. Ook zonder te moeten ontspullen was deze mooie blouse niet met ons mee naar huis gegaan.
Vanochtend hebben we geen gebruik gemaakt van het zoete-gebakjes-ontbijt in het hotel dus kiezen we voor een ietwat vroege lunch. Het valt niet mee voordat we iets gevonden hebben want op maandag is Fredericksburg uitgestorven en veel winkels en restuaurants zijn tot woensdag gesloten. Uiteindelijk valt ons oog via tripadvisor op de Texas Sunrise en dat blijkt een zeer goede keuze te zijn. Prima eten in een leuke sfeer, met goede bediening, we zijn er zo gevoelig voor.

Na de lunch gaan we nog even naar het marktplein waar een virtual cache ligt met 6 tussenpunten. Maar het is zo warm dat het ons niet lukt om de markers rustig te lezen. We nemen wat foto's en zien later wel of we de virtual op kunnen lossen. In de winkeltjes zijn allerlei bordjes te zien met leuke en goede spreuken. Wie kent Angela Davis nog, een prominente voorvechtster van mensen- en vrouwenrechten? En wat te denken van een boekje over mannen en horloges? Volgens Esmée een standaardwerkje voor vrouwen met een man met een horlogetic.
We bekijken nog wat winkeltjes, drinken koffie en rond half vier reizen we af naar de Becker Vineyards op 15 mijl van Fredericksburg. Volgens het Visitor Centrum de wijngard voor droge witte wijnen. Voor $26 (!) krijgen we 6 proefglaasjes wijn, en uiteindelijk mogen we het glas houden. Jos moet nog terugrijden dus we besluiten te delen. Bij de proeverijtjes bij de Brewery's krijg je de proeverij met glaasjes en zoek je een plaatsje waar je die op je gemak opdrinkt. Bij de winery gaat het er anders aan toe; we krijgen een ober toegewezen die ons vertelt over de wijnen terwijl wij aan de bar moeten blijven staan.

We kiezen één wijn (het is wel een erg ieniemienie beetje, erop gebaseerd dat je niet samen deelt) proeven die en gaan door naar de tweede tot we er zes gehad hebben. Doordat de ober blijft wachten en wij wat aan de bar hangen volgt het elkaar allemaal snel op. De witte wijn wordt voor onze smaak wat te warm geschonken (55 graden fahrenheid, dus 12 graden celsius). Ook de sfeer is wat anders dan bij de brewery's, minder informeel en wat andere type mensen. We vallen ook wat uit de toon in onze korte broek. We nemen na de proeverij nog even plaats in de tuin die echt super is. Precies zoals je op tv ziet. We hebben eigenlijk geen zin om uit eten te gaan en stoppen bij de Walmart voor een footlong belegd broodje en een maaltijdsalade, dan rijden we terug naar het hotel.

Dag 12: Zondag 28 augustus 2022: Fredericksburg (28 mijl)

Vandaag gaan we het rustig aan doen. Bij het hotel is ontbijt in de vorm van voorverpakte donuts, cakejes en andere pastry inbegrepen. Ons maak je daar niet erg blij mee, al pakken we toch iets mee,”voor later”, denken we. We laten maar even in het midden wanneer "later" is. In het hotel zijn er welgeteld 206 (!) tv zenders, tja everything is bigger in Texas. We beginnen de dag dan ook met de Grand Prix van België, die hier al om 8:00 AM begint en we zien dus hoe Max Verstappen van achter naar voren rijdt en de race wint. Het valt ons mee dat Amerikanen deze race integraal uitzenden en dat de commentatoren ons van een heel deskundig commentaar voorzien. Het aanwezige publiek was blij, het team van Red Bull was blij, Perez wordt immers tweede, Max is blij en ook wij zijn blij voor Max en zijn team.

Na de race rijden we naar Fredericksburg om wat geocaches te zoeken en ook in dit stadje liggen er in groten getale. Ook op de verschillende begraafplaatsen, hoe kan het ook anders. Op begraafplaatsen zie je overigens wel de fasering van de tijd aan het type graven dat er ligt en de teksten op de grafstenen. Via geocaching leren we dat hier een unieke gebeurtenis heeft plaatsgevonden. Fredericksburg is de enige plaats waar een verdrag met de Indianen nooit geschonden is (bij alle andere verdragen tussen Amerikanen en Indianen blijkbaar wel!). Otfried Hans Freiherr von Meusenbach, oorspronkelijk afkomstig uit Dillenburg en familie van de Nassaus, werd door de stad aangewezen als onderhandelaar met de machtige Indianen hoofdmannen Buffalo Hump, Santa Anna en Old Owl voor de Penateka Comanches. Na de onderhandelingen rookten ze de vredespijp en sloten een verdrag, waarbij de wederzijdse belangen geborgd waren. De kolonisten konden het land bewerken en de indianen konden blijven jagen. Beide partijen zouden elkaar steunen in conflicten met andere partijen. Het verdrag bleef in stand.

Rond de middag willen we wel een zondagbrunch en the place to be is de Alt Deutsche Bäckerei Restaurant. Er staat een wachtrij, dus ook wij zetten onze naam op het lijstje en wachten tot er geroepen wordt: “Joseph, party of two”. Dat duurt ruim een half uur en dan krijgen we een tafeltje in een hoek bij de toonbank waar de gebakjes en koeken liggen. De menukaart kent weinig echt Duitse gerechten, behalve dat bij drie gerechten Sauerkraut wordt geserveerd. Dan duurt het vervolgens nog een half uur voordat je uiteindelijk je bestelde gerechten krijgt. Die smaken overigens prima, omelet met ham, bacon, kaas en worstjes. Ze verkopen er ook t-shirts en caps. Op een hebben ze een opvallende opdruk; de cap zegt germ, de klep zegt any ;-)

Dan verder met onze speurtocht door de stad en komen bij het National Museum of the Pacific War. Niet zo vreemd als je bedenkt dat Fleet Admiral Chester W. Nimitz, opperbevelhebber van de zeemacht tijdens WO II, in deze stad is geboren. Het monument naast het museum is indrukwekkend met alle foto’s van mensen uit de regio die gediend hebben, waarvan de meesten de bombardementen bij Pearl Harbour en de zeeslagen en gevechten in de Pacific erna niet hebben overleefd. Bijzonder is dat er een Japanse Garden of Peace is aangelegd, gefinancierd door Nimitz en zijn Japanse tegenstander admiraal Togo.

Bij het visitor center kijken we een filmpje over Fredericksburg waaruit blijkt dat de stad vooral een regiofunctie heeft. De medewerker van het centrum laat weten dat het in Fredericksburg vooral rondom de Oktoberfesten en met kerst heel bedrijvig is in de stad en dat het voor de rest van het jaar erg rustig en weinig toeristisch is, behalve voor de wijngaarden en bierbrouwerijen rondom de stad. Op advies bezoeken wij de Altstadt Brouwerij net buiten Fredericksburg. Klein proeverijtje met Hefeweissen, IPA, Amber en Vienna Red, aan ons zeker besteed.
’s-Avonds eten we een heerlijke burger bij de Ausländer Biergarten, onder een heel groot afdak, wat zij zelf “buiten” noemen. Het is te merken dat het weekend over is en dat de meeste toeristen inmiddels naar huis zijn gegaan. Benieuwd wat we morgen aantreffen. Misschien zijn we dan wel de enig overgebleven toeristen?

Dag 11: zaterdag 27 augustus. Abilene – Brady- Fredericksburg (203 mijl)

Als we gaan ontbijten zijn we de enigen in de lobby lijkt het. Misschien zijn de meeste mensen al vroeg op pad? Af en toe komt er nog een verdwaalde hotelgast binnen, dus we zijn toch niet helemaal alleen. Een van hen vraagt of er ook weekly rates zijn. Voor ons altijd een signaal van mensen die geen eigen onderkomen hebben en die (tijdelijk) een nomadisch bestaan leiden. Het kan gebeuren. Maar meer dan eens hebben we meegemaakt dat er dan wel een bepaald sfeertje om zo’n hotel hangt, met half gerepareerde auto’s, vaker politie suveillance, etc. Bij La Quinta heb je dat doorgaans niet; ze staan bekend als goed middenklasse hotel zoals Comfort Inn, Quality Inn, Baymont, Fairview, etc.
We checken uit en willen nog even het centrum in. Abilene staat bekend om zijn geïllustreerde kinderboeken en een bijbehorende beeldentuin en museum. De beeldentuin is verdeeld over twee delen van de binnenstad. Er zijn heel veel beelden; de ene helft gaat over sprookjes algemeen, de andere hebben vooral betrekking op de personages in de boeken van Dr. Seuss. Het zijn de sprookjes die ieder Amerikaans kind waarschijnlijk voorgelezen krijgt als het ouders heeft die kunnen lezen en dat belangrijk vinden. Uit de eerste groep zien we o.a. three little Kittens, the three Bears (met Goldilocks), the three little Piggs, Goodnight Dinosaur (uit de serie How do Dinosaurs….), Duck on a Bike, Stuart Little, Mr. Tiger en Winnie. Het is erg leuk, ook al kennen wij de sprookjes zeker niet allemaal.

Uit de serie van Seuss zien we: the Lorax, Yertle the Turtle, How the Grinch Stole Christmas, Green Eggs and Ham, Horton Hears a Who en The Cat in the Hat. Prachtige bronzen beelden met een tekening van de hoofdpersoon op een plaquette erbij en een stukje tekst uit het verhaal. Sommige zijn echt poëtische hoogstandjes. Het vroege zonlicht maakt het lastig om de beelden goed te fotograferen.

Na deze wandeling staan we voor the National Center for Children’s Illustrated Literature (NCCIL; spreek uit nikkel) waar ze een schitterende tentoonstelling hebben van het werk van Sophie Blackall een illustrator die alle prijzen die er te verdienen zijn op het gebied van illustratie al gewonnen heeft. Sommige schrijvers hebben hun boek alleen geschreven na de toezegging van Sophie dat zij het werk zou illustreren. De tentoonstelling toont de originele pasteltekeningen, naast het boekje met de uiteindelijke illustraties. Voor wie van Jeugdliteratuur houdt, ik ken er een paar in onze familie, een absolute aanrader. We wandelen rond in een stad die verder lijkt te slapen op zaterdag.

We schuiven even binnen bij het Museum for Contemporary Art dat gratis toegankelijk is, met verrassende kunstwerken en drinken nog even koffie bij een Monks, een Starbucks-alternatief maar dan iets relaxter. We lunchen even bij de Golden Coral – snel, makkelijk en voor ieder wat wils – en zetten dan koers richting Fredericksburg.
Onderweg komen we door een klein dorpje -Brady- dat niet het geijkte lintdorp is waar je doorgaans doorrijdt maar het blijkt een echt dorpsplein te hebben. We worden getriggerd door de Good Ole Days Antiques & Odditties Store. We stoppen en nemen er een kijkje. Wat een bijzondere verzameling van, ja van wat eigenlijk? Eigenlijk kun je er alles vinden. Gebitten, verf, cowboylaarzen, trouwjurken, doodskisten, snoepjes, gereedschap, etc. Een waar rariteitenkabinet, maar wel een die je echt gezien moet hebben. We hebben al veel van zulke rommelwinkeltjes gezien in de 22 reizen naar de USA, maar dit winkeltje slaat echt alles.

Daarna zien we dat op het pleintje een cache moet liggen. We lopen er naartoe, vinden de cache en dan zien we ook een groot bord met “Hearth of Texas” en dan hebben we door dat Brady het middelpunt is van Texas. Toch leuk dat we toevallig hier een stop hebben gemaakt. Hoe kon het ons eigenlijk ontgaan zijn want als je gaat opletten staat op iedere sticker, reclamebord, etc.: “Hearth of Texas”. Bijzonder is dan ook wel weer dat meer plaatsen dit punt opeisen want de marker staat ook in Rochelle, tussen Brady en Brownwood. Dat is dan ook weer niet het exacte midden, want dat ligt weer 5 mijl ten noordwesten op privégrond.

In Fredericksburg zie je veel Duitse invloeden door de Duitse immigranten die zich in de 19e eeuw hier gevestigd hebben. Volgens de website is er van alles te doen. We hebben hier dan ook drie nachten geboekt. 11 jaar geleden zijn we hier vanuit San Antonio geweest, maar we herinneren ons er niet veel van. Wel herinneren we ons de typische Beierse huizen. Maar als we het dorp binnenrijden merken we meteen dat er “iets” niet klopt. Dit is helemaal niet het Duitse dorp uit onze herinnering. We verwarren het met een ander Duits-Amerikaans dorp waar we ooit geweest zijn en dat helemaal in Tiroler stijl gebouwd was. Toch maar eens op de weblog zoeken welk dorp dat was. Het hotel licht dicht bij mainstreet en ziet er netjes uit. Niet groot, maar prima.
We zetten de koffers neer en gaan richting mainstreet. Waar de wegen vandaag verlaten waren, is het hier vol met toeristen. De winkeltjes zijn al gesloten maar het ziet er gezellig uit. Op verschillende terrassen is live-muziek, dus strijken we neer voor een biertje en een bite. Hoewel dat biertje blijkt nog niet mee te vallen, geen Duits bier, vooral Amerikaans (tja dat hadden we kunnen verwachten) en ook al geen amber-bier. Gelukkig is er nog wel een lekkere IPA voor Esmee maar Jos houdt het bij water. Na dit gesnack, onder de bezielende klanken van twee oldtimers met gitaar, houden wij het voor vandaag voor gezien.

Dag 10: vrijdag 26 augustus 2022. Lubbock - Abilene (178 mijl)

We zijn vandaag bijna te laat voor het ontbijt. Niet omdat wij zo laat zijn, maar het ontbijt duurt maar tot op 9 uur, wij zijn er 10 minuten voor sluiting en de receptionist moet zijn opruimwerkzaamheden even opschorten. Dus roosteren we een boterhammetje, bakken een wafel, drinken wat thee en jus d’orange en nemen nog een banaan mee voor onderweg. Dan pakken we snel de spullen in en passen alles weer netjes in de auto; we hebben inmiddels een eigen systeempje, zodat alles past.
We gaan vandaag even langs het visitor center, dat is onderbracht in het gebouw van de Walls Fargo Bank. Voor ons een ongewone combinatie, maar daar denken Amerikanen mogelijk anders over.

De receptioniste weet niet van een visitor center, ze weet wel een ruimte met folders. Daar staat dat we op de 6e verdieping moeten zijn. Inmiddels heeft de receptioniste dat ook ontdekt en komt naar ons toe, ze is nieuw hier, vertelt ze. Wij gaan enigszins verrast naar boven. Daar is inderdaad een visitor center, inclusief twee dames, die ons enthousiast begroeten. Leuk visitor center, maar wel goed verstopt. We denken nog even dat als je dit kunt vinden, je eigenlijk geen hulp nodig hebt. Ze adviseren ons langs te gaan bij het Buddy Holly Center en bij de Texas Tech University.Het gebouw heeft leuke kunst.

Het Buddy Holly centrum is een klein museum over de korte carrière van de muzikant Buddy Holly, die iedereen klan kennen van hits als Peggy Sue, That’ll Be The Day, Oh Boy en Mayby Baby. Holly was pas 17 toen hij bekend werd en werd uiteindelijk 22 jaar oud. Hij kwam om bij een vliegtuigongeluk samen met artiesten Richie Valens en J.P. Richardson bekend als the Big Bopper. Voor sommigen was dit “the day the music died”, waarover Don McLean later zijn nummer 1 hit American Pie schreef. Ondanks zijn korte carrière zijn er veel artiesten die hem aanwijzen als degene die hen beïnvloed heeft, zoals de Beatles, the Stones, Bob Dylan, the Shadows en Eric Clapton. Buddy toerde eind jaren 50 in Engeland, de USA en Australië, waardoor veel van de latere artiesten van begin jaren 60 door beïnvloed konden worden. We leren veel in korte tijd over deze Lubbockse legende. Het is een klein museum, maar leuk om even bezocht te hebben.Binnen bij de tentoonstellingmag er niet gefotografeerd worden. In het zaaltje met de awards van de Buddy Holly Foundation wel. Veel mensen gregen een award, o.a Don MacClean, freddy Mercury, the Beatles en Sir Paul, die een gitaar terugschonk

Dag 9: donderdag 25 augustus 2022. Amarillo - Lubbock (144 mijl)

Het ontbijt is net als gisteren weer uitgebreid. We beperken ons tot wat toast met Philadephia, yoghurtje, roerei en een glaasje sap. Kopje thee en koffie erbij. En dan alle spullen weer inladen in de auto en op weg naar Lubbock. Voordat we echt die kant op gaan, willen we eerst nog een paar Amarillo bezienswaardigheden bezoeken.
Zo is er eerst de autoverzameling van wijlen Bill Pratt, bij Bill’s Backyards Classics. Een verzameling van nu nog ruim meer dan 200 Classic Cars. Chevrolets, Buicks, Cadillacs, Plymouth, Mercury, Ford en nog een paar andere merken. Jaartallen vanaf de 40-er jaren. Bill begon auto’s te verzamelen vanaf 2012, nadat hij zijn bedrijf, dat handelt in diervoeders, verkocht had. Binnen twee jaar had hij een behoorlijk collectie van bijna 300 auto’s. Allemaal al opgeknapt. Maar hij had eigenlijk geen ruimte om die hoeveelheid goed tentoon te stellen, dus verkocht hij weer een deel. Hij was van plan om een locatie aan de Interstate te kopen, maar hij kreeg de kans niet meer.

Bill is twee jaar geleden overleden, was al een tijd ernstig dementerend en kreeg Covid19. Dat heeft hij niet overleefd. Zijn vrouw Linda is feitelijk de eigenaresse van de verzameling. De twee zonen hebben geen interesse in het werk van hun vader. Degene die het museum beheert, verwacht dat de jongens de zaak zullen verkopen zodra ze de kans krijgen en dan wordt de verzameling hoogstwaarschijnlijk opgesplitst in makkelijk verhandelbare delen. De beheerder is opmerkelijk openhartig tegen ons. Dat kan zijn omdat we op dat moment de enige klanten zijn, of mogelijk omdat we al een heel leuk gesprek hebben gehad over zijn tijd in Europa.
We krijgen de vraag of er auto’s bij zijn die we interessant vinden en ja, we hebben wel een paar favorieten, maar geen geld om ze te kopen. We nemen hartelijk afscheid en rijden naar Combine City, een variant op de Cadillac Ranch, maar nu met combines die schuin in de grond zijn geplaatst. Dit keer achter prikkeldraad en zeker niet bestemd om leuk beschilderd te worden. We lossen een twee-staps multicache op die bij dit “kunstwerk” hoort.

In Amarillo is er naast de combine en de cadillac ranch ook nog een Slug Bug Ranch, waar vw-kervers in de grond staan. We hadden het graag gezien maar voor ons stond het op de lijst "Amarillo", in werkelijkheid ligt het 40 km voor Amarillo en om nou even op en neer te rijden gaat ons te ver. We vergissen ons nog regelmatig in de afstanden in Texas. Dan op naar het kunstwerk Legs of Amarillo, twee benen (ongeveer tot aan de kuiten) met voeten die verlaten in een weiland staan. Hoewel grafitty officieel niet is toegestaan, zijn ze lekker bekliederd. Moet ook niet zo moeilijk zijn om over een niet al te hoog hekje te klimmen.
Daarna gaan we naar het Jack Sisemore Travelland en RV-Museum. Het zit een beetje weggestopt op een industrieterrein en de buurman van een constructiebedrijf wijst ons gelukkig dat we even verder moeten zijn en dan om de hoek. Daar vinden we een klein, maar heel aardig museum met een gevarieerde collectie RV’s. De eigenaar, een benzinepomphouder in Amarillo, kocht ooit twee RV’s voor de verhuur en binnen no time had hij een volwassen verhuurbedrijf voor RV’s. Daarna begon hij ook met de reparatie en later de restauratie van RV’s. In de loods staan verschillende modellen RV’s , motoren en een enkele racer. in ieder RV kun je gewoon naar binnen. Deze RV’s zijn nog gebouwd voor het kunststof tijdperk en blinken uit door fijn houtwerk en vakmanschap. Er zijn ook nog "beroemde RV's" zoals die van de Max Factor en uit de film RV-The Movie met Robin Williams.

De dame die ons ontvangt is uiterst vriendelijk en behulpzaam en trots op het werk van Jack. En terecht. Wij noemen dit “een verborgen pareltje” en hopen dat meer mensen hun weg naar dit bijzondere museum mogen vinden. Het museum is gratis toegankelijk, maar een donatie wordt gewaardeerd. En dan is het tijd om op weg te gaan naar Lubbock. Onderweg willen we even lunchen, maar dat blijkt geen eenvoudige opgave. We stoppen even in Happy, een dorp langs de route. We zien de Happy Town Nutrition, een eetgelegenheid waar ze alles weten over verantwoorde voeding, proteïnen, calorieën, gluten en shakes. Neen, je kunt er niet gewoon lunchen, dan moet een dorp verder zijn want alle eetgelegenheden zijn gesloten is, het is 5 over 2 en alles sluit om 2 PM. Dus op naar het volgende dorp Tulia, waar we even kunnen aanleggen bij Subway. En dan op naar Lubbock. De weg is recht, lang en eentonig, maar we arriveren er rond 15:30 uur. We hebben gehoord van Prairie Dog Town in MacKenzie Park en dat willen we wel even zien.
Lubbock inwoner K.N. Clapp, zag dat de bestrijding van prairie dogs iets te effectief was en vreesde dat ze zouden verdwijnen. Hij ijverde ervoor dat de prairie dogs een apart territorium zouden krijgen en dat is gelukt. Prairie Dog Town is nu een uiterst leuk uitje voor gezinnen en ieder die van deze beestjes houdt. Dus ook voor ons.

Uiteraard willen we ook een bezoek brengen aan een van de vele brouwerijen in deze omgeving en we kiezen voor de Two Doc Brewery, waar we een kleine proeverij houden, voordat we inchecken bij Howard Johnson.
Dat is geen simpel iets. Eerst is er verwarring omdat Jos heeft geboekt, maar sinds die zijn creditcard kwijt is, moet de card van Esmée garant staan voor de betaling en dat vraagt extra papierwerk (het is en blijft Amerika). De kamer die we krijgen heeft een hele nare geur, dus willen we een andere kamer. Dat kan alleen als de receptionist met ons meeloopt, vraag ons niet waarom. De tweede kamer is oké, maar er is geen toiletpapier, heel onhandig. En dan blijkt ook het internet niet te werken, daar hebben meer mensen last van die zich melden in de lobby. We krijgen de belofte dat het zo spoedig mogelijk opgelost zal worden. Dat blijkt twee uur later te zijn; maar goed, het werkt weer. Dus kunnen we weer verslagen en foto’s uploaden.

Reageer hier

Dag 8: Woendag 24 augustus 2022. Amarillo.(36 mijl)

Het ontbijtje vandaag is uitgebreid; maast de gebruikelijk yoghurtjes, orange jus, toast en jam en wafels, hebben we vandaag ook roerei, bagels en muffins. Het beleg is ook wat uitgebreider en de ontbijttijd ook. We worden nog steeds op tijd wakker en kunnen al op tijd aan ons dagprogramma beginnen: eerst een wandeling door de historische halve mijl van Route 66 in Amarillo, dan naar de 2nd Amendment Cowboy en de Cadillac Ranch, de Mall of the America's en dan naar downtown Amarillo. tenslotte naar de Big Texan voor het diner.
Route 66 is een begrip in Amerika en ver daarbuiten. Het was de eerste verbinding voor auto's en vrachtauto's tussen Los Angeles en Chicago. De weg loopt voor een deel door de panhandle van Texas, dus ook door Amarillo. Wij wandelen vandaag een halve mijl op 6th street tussen Georgia street en Western.

De straat blijkt vooral gevuld met antiek- en curiosawinkels, kroegen en kerken. Onze eerste stop is bij de Aley cat, een voormalig pension van twee verdiepingen met eindeloos veel kamertjes en gangetjes en alles volgepakt met curiosa. Als we ginnekomen worden we door vier dames enthousiast begroet. O, we komen uit Nederland, dan gauw een spel in de landkaart steken. Natuurlijk zijn er eerder al toeristen uit Nederland geweest, dus Nederland kent nauwelijks plaats voor nog een speld in de kaart. We spelen het spel braaf mee. Oh, 12 duizend vierkant voet oppervlakte met prullaria. Maar wat het meest verbaast, is de hoeveelheid kamertjes en gangetjes, waarin je je haast in een labirinth waant. We nemen hartelijk afscheid.

Dan lopen we over de halve historische mijl met heel veel mooie muurschilderingen. De een nog mooier en/of mooier/leuker dan de ander. Soms heb je en muurschildering gemist op de heenweg, die je pas op de teruggweg ziet. Leuk stukje van de historische Route 66 en voor ons ook leuk dat er op die wandeling verschillende caches liggen. Wel jammer dat er niets echt ouds is dat aan de orginele route 66 herinnert.
Dan op naar de 2nd Amandment Cowboy, voor ons eigenlijk een heel fout monument dat gaat over het recht van het Amerikaanse volk om wapens te kopen, dragen en te gebruiken. De 2nd Amandment komt steeds weer ter sprake wanneer een of andere verwarde en/of gestoorde Amerikaan zijn wapen leegschiet op volkomen onbekende landgenoten. Gewoon op straat, in een winkelcentrum, een kerk of het meest een school. Voor ons volkomen oninvoelbaar om wapens te blijven verkopen aan 16 jarigen, maar voor rechts Amerika, een groot goed. Wij denken dan:"beperk de verkoop van wapens", Amerikaanse lobyïsten zeggen dan; "bewapen de scholen, winkelcentra en kerken beter, door de mensen die er werken de beschikking te geven over een wapen. Maar goed, de Cowboy van 4 meter hoog staat er en is een bezienswaardigheid, dus ook wij fotograferen het beeld. De Cowboy staat naast drie Cadillacs met daarin poppen van Elvis Presley, Willie Nelson and John Wayne. Bijzonder, want zeker van Willy Nelson weet ik dat het een van de grootste pacifisten is van onze generatie.

Als we de souvenirshop in willen, sluit de verkoopste de tent net voor vijf minuten. Wij wachten geduldig tot ze terugkomt. Zo ook een ander gezin. Als ze terugkomt werkt de toegangscode van het elektronishce slot niet meer. Er moet nog iemand aan te pas komen die ook gen beweging in het slot krijgt, dus emdlen wij dat we eerst naar de Cadillac-ranch gaan en later wel terugkomen.
De Cadillac ranch is een veld waar de eigenaar iedereen toelaat om de half begraven Cadillacs te bespuiten met verf. Het kunstwerk, want zo beschouwen velen het, staat langs een deel van de oude Route 66 ten westen van amarillo. Opgericht door een groep hippies die zichzelf The Aunt Farm noemden en die gesteund werden door de steenrijke miljardair Stanley Marsh III. Ze begroeven 10 Cadillacs met de neus in de grond, in een hoek die gelijk moest zijn aan de schuine zijde van de Pyramide van Gize. Ze stonden Oost-West, van de 1949 Club Sedan tot de 1963 Sedan de Ville, met hun staartvinnen trots in de lucht. In het begin stopten toeristen om het kunstwerk te bekijken en namen ze onderdelen van het kunstwerk mee als souvenir. Later ontstond het gebruik, aangemoedigd door de hippies, om ze met spuitbussen verf te bewerken. Tegenwoordig staat er een verkoopauto die de verfbussen verkoopt. Iedereen wordt aangemoedigd de auto’s te kleuren en vooral foto’s te nemen omdat ze enkele uren later al weer heel anders kunnen zijn. Contemporary Art optima forma.

Na een van de Cadillacs gesigneerd te hebben, het is immers ook een geocache, bezoeken we de Mall of the America's (veel steden nomen hun winkelcentrum zo) bezoeken wij nog even het centrum van Amarillo. Het lijkt volstrekt uitgestorven, maar gezien het antal auto's dat er staat, zullen de meeste mensen zich in de geblindeerde gebouwen bevinden. Via enkele geocaches wandelen we langs verschillende muurschilderingen.
We gaan deze avond eten bij the Big Texan, een hotel, café, restaurant, evenementenlocatie. The Big Texan lag oorspronkelijk aan Route 66, maar toen de nieuwe weg was aangelegd, moest er een beslissing worden genomen over blijven of verplaatsen. Ze kozen voor het laatste en met the FREE 72 oz Steak dinner, bleek het een waar succes.

De challenge om binnen een uur een maaltijd weg te werken met 72oz (ruim 2 kilo) steak met een garnalen appetizer, een baked potato, een salade en een broodje, is een groot succes geworden. Lukt het je niet om binnen het uur alles op te eten dan betaal je $72,-. Als je de challenge aangaat kom je op een podium te zitten met de klok achter je die aftelt. Zes mensen tegelijk kunnen aan de challenge meedoen. Inmiddels worden deze op tv uitgezonden. Je kunt hier niet reserveren, who comes first get served first. Je neemt plaats aan lange tafels en op drukke tijden deel je dus je tafel met mensen die je niet kent. In Amerika hebben we dit vaker gezien (o.a. bij ons concert van Randall King). Op drukke dagen loopt de wachttijd op tot ruim twee uur. dan kan je ondertussen een drankje nemen aan een van de twee bars, de souvenir shop bezoeken of even rondkijken op het terrein van het hotel dat eruitziet als een verzameling van aparte hotelletjes, allemaal in een ander flitsend kleurtje. Wij besluiten tot een bierproeverijtje, want ze hebben natuurlijk ook hun eigen brouwerij. We kiezen voor de 10 samples proeverij voor $15,- Het ene biertje is lekkerder dan het andere, maar het is een leuke manier om je dineetje te beginnen. Tijdens ons etentje verschijnen er twee zingende cowboys, die wel een evergreen of favorit song willen vertolken; uiteraard om een centje bij te verdienen. Aan ons lijf geen polonaise.

We kiezen voor een steak voor Esmée en een combo (brisket, ribs & worst) voor Jos, vergezeld door een Caesar salad en Texan fries. Uiteraard hebben we een to-go-box nodig. De porties zijn (veel) te groot. Als wij beginnen is het nog niet zo druk ,maar tegen de tijd dat we weggaan, zit de tent aardig vol en is er een wachtrijtje. Helaas is er op het moment dat wij er zijn niemand die de challenge aangaat.
Thuis draaien we nog even een wasje, want met dit zweterige weer wil je vaker een schoon shirtje aan. Nog even een drankje tijdens het werken aan de weblog en dan onder de wol.

Reageer hier

Dag 7: 23 augustus 2022. Wichita Falls - Amarillo (245 mij)

De dag begint rustig met een ontbijtje bij de Comfort Inn and Suites. Beetje het gebruikelijke recept, yoghurtjes, wafel, toast met boter en jam. Kopje thee en een glaasje orange juice. Niet een uitgebreid ontbijt, maar voldoende om de dag goed te starten. Wichita Falls is voor ons een tussenstop op weg naar Amarillo.
Het is een stad met iets meer dan 100.000 inwoners Er bevindt zich een grote luchtmachtbasis van de USAF, Sheppard Air Force Base, waar onder andere NAVO partners hun piloten opleiden, dus ook de Nederlandse gevechtspiloten van de KMA. Er is geen rijke geschiedenis en later op de dag zullen we leren dat de stad dank zij twee welvarende inwoners, die veel voor de gemeenschap wilden betekenen, zich goed heeft ontwkkeld in de vorige eeuw. De stad is belangrijk voor de regio.

Dan op naar de watervallen waaaraan dit stadje zijn naam dankt; de Wichita Falls. Daar aangekomen zien we een ongebruikelijke aanblik, het water dat uit de Falls stroomt is roodbruin, waar je helder water verwacht; dat hebben we immers op de foto's gezien. We hebben geen idee hoe dit komt, maar we vermoeden dat de hevige regenval van de afgelopen dagen de modder in de stroompjes en riviertje heeft losgemaakt en dat die vervolgens in de aanvoer van de Falls zijn beland. De Falls zijn niet groot, maar toch even leuk om gezien te hebben. In de omgeving liggen enkele caches en die pakken we dan mooi even mee. We lossen zelfs een mystery/muliti op. We ontdekken dat vlak naast de bovenstroom van de Falls een begraafplaats ligt waarop een Adventure Lab Cache ligt. Gekke gewoonte van Amerikanen om begraafplaatsen te gebruiken voor het plaatsen van caches.
De Lab-cache voert ons over de begraafplaats heen en zoals overal in de US kun je hier met de auto over de begraafplaats rijden; gezien het heuvelachtige parcours geen overbodige luxe. Hier leren we over de plaatselijke beroemheden Frank Kell en Joseph Kemp die de plaats in de vorige eeuw een flinke boost hebben gegeven. Daarna rijden we eerst even langs de Walmart voor wat nieuwe Cola Zero. Met de vochtige temperaturen hier vliegt dat goedje erdoorheen. Maar nieuwe voorraad is snel gekocht.

Na deze tussenstop begeven we ons naar Devol net over de grens in Oklahoma, om ons geluk nog even te beproeven. Als we lid worden van het members programma krijgen we allebei $10 speeltegoed. En daaarmee kan je best een tijdje spelen als je niet al te ernstig inzet.We zijn een uurtje bezig, maar veel geluk hebben we vandaag niet. Maar het heeft ons niets gekost dus wij klagen niet. Bij vertrek zoeken en vinden we nog even een cache bij het casino en dan is het drie uur rijden naar Amarillo.
We beginnen over een saaie weg, waar we het eerste uur zo goed als geen medeweggebruikers spotten. Er zijn ook bijna geen dorpen die we aan kunnen doen. Het tweede uur worden we naar een grotere weg geleid, waar redelijk wat verkeer is, dat overal gewoon door dorpen en gehuchten rijdt. Gek hoe je ineens van 120 km/u terug moet naar 50 als je door zo'n dorpje rijdt. Ook flinke vrachtwagen houden zich keurig aan de snelheid die is voorgeschreven.

Onderweg zien we een pick-up met vakantietrailer in de middenberm liggen. De politie is er al bij, een ambulance en een bergingsbedrijf ook. Er lijkt geen grote paniek, dus we concluderen dat het ongeluk al een tijdje geleden heeft platsgevonden en dat hulpdiensten al ter plaatse konden komen. De ambulance staat er vooral afwachtend bij, dus geen ernstige slachtoffers vermoeden wij en de inzittenden van de truck lijken niet in grote paniek, dus behalve materiële schade lijkt het mee te vallen. "Deduction my dear Watson", zou sherlock Holmes zeggen.
Het tweede uur rijden we vooral langs grote ranches met veel land. De weg blijft even saai als voorheen. Om niet in slaap te vallen zoeken we naar een mogelijkheid voor een koffiestop, maar het ene na het andere dorp kent die voorziening niet, behalve bij de tankstations, maar dat trekt ons niet.
We stoppen uiteindelijk in het Stadje Childress, waar we een grappig koffietentje vinden dat naast koffie allerlei snuisterijen en gezonde, zelfgemaakte producten verkoopt. Het meubilair zou door Piet Hein Eek bijeengegaard kunnen zijn. De metalen wanden van deze winkelloods worden beplakt met het karton van dozen. De toilet heeft een behang van oude kranten. Combinatie van industrieel, hergebruikt en gezonde life style. Gesterkt door de koffie beginnen we aan de laatste etappe van een uur naar Amarillo.
Het Baymont is een redelijk nieuw hotel met royale kamers, een specious king bed en een zitje met bank die ongebouwd kan worden voor twee extra slaapplaatsen.

Het is half acht als we ons hebben geïnstalleerd en we zoeken nog even een plek om iets te eten. De Dennies ligt naast ons, net als de Wendy's en de Taco Bell, maar we willen een stukje vlees, dus we vinden via Tripadvisor The Londoner. Het blijkt het restaurant van het Hilton, 100 meter verderop. Het restaurant is een kale ruimte (industrieel) met een grote bar en wat tafeltjes. Bijna geen klanten, we hadden gewaarschuwd moeten zijn, maar we zijn vermoeid. De serveerster is van het type dat al weg is voordat je je zin hebt kunnen afmaken en het eten is volgens ons vooral rechtstreeks kant en klaar ingekocht bij de grootgrutter, dus weinig eigen producten, recepten en/of creativiteit. De Burger van Esmée is oké, de Chicken Fried Steak van Jos is vooral flakes paneer, de knoflookaardappelpuree lijkt het meest op droog karton en het enige dat een beetje liefde heeft gekregen is de salade. Als de kok even komt vragen hoe het was en Jos meldt dat de salade het hoogtepunt van dit eten was, verblikt of verbloost hij niet en doet alsof dit een compliment is. Wij begrijpen zoiets niet, maar wij zijn ook geen Amerikaanse koks. Snel terug naar ons hotel.
We slutien de dag af met een drankje.

Reageer hier

Dag 6: maandag 22 augustus 2022; Fort Worth (TX) -Terral (OK) - Wichita Falls (TX) 154 mijl

Als we wakker worden regent het nog steeds behoorlijk en af en toe klinkt er een flinke donderslag. We pakken toch maar in en willen bijna weggaan als we een Weather Alert op onze telefoons krijgen voor een flood. Eerst op onze Amerikaanse telefoon en een kwartiertje later op onze Nederlandse mobiel. We worden geadviseerd niet de weg op te gaan tot zeker 1PM, behalve als je geëvacueerd moet worden of moet vluchten uit gebied dat onder water staat. We nemen even contact op met de verhuurder, die onmiddellijk reageert dat het prima is dat we iets langer blijven. Onze B&B ligt op een heuvel, dus wij houden het hier wel droog, maar bij de Stockyards, dat in het dal ligt, is dat mogelijk anders. Om 11:22 uur krijgen we bericht dat de weg bij de Stockyards inderdaad is afgesloten.

We volgen de media en zien foto's van ondergelopen snelwegen waarin auto's tot aan het dak onder water staan. Alle media hebben het druk met berichtgeving over de neerslag - seven inches in 3 hours - en de overstromingen in Dallas en omgeving. Zeventig kilometer ten oosten van waar wij verblijven is de ellende het grootst. CNN bericht dat er vannacht net zo veel regen is gevallen als anders in een hele zomer.
wij gebruiken de verplichte wachttijd om onze weblog bij te werken en foto's uit te zoeken. Het blijft de hele ochtend hard regenen, af en toe aangevuld met en harde knal van de donder. In onze B&B lekt het in de slaapkamer, bij de airco. We hebben er vannacht een handdoek bij gelegd, die nu vervangen moet worden. We melden de lekkage bij de host, die blij reageert dat we zo attent zijn.

Tegen kwart over twaalf vinden wij het verantwoord om te vertrekken en we rijden via enkele binnenwegen naar onze eerste bestemming van vandaag; de Tanger Outlet in Denton, Fort Worth. We worden er niet erg geïnspireerd van. Afgezien van een paar shirtjes levert deze oase van koopjes ons niets op. We beslutien er even te lunchen bij Newks Eatery, een tentje dat we nog niet kennen maar lekker combo's biedt. We kiezen voor een sandwich & salad en een soup & salad. Leuk concept, tegen een goede prijs.
We hebben vandaag nog even tijd en dat geeft ons de kans om drie leuke dingen te combineren, een extra staat aan ons geocacheprofiel toe te voegen, een extra staat aan ons USA-profiel toe te voegen (we gaan van 44 naar 45 staten) en een casino te bezoeken.

Texas kent geen casino's, Oklahoma heeft op dat punt een liberaal standpunt en dus veel casino's langs de grens met Texas. Eén land met veel staten die allemaal iets anders willen en doen. Lijkt de EU wel; ieder land doet toch zijn eigen dingetje. Maken wij het onze boeren lastig, alle andere Europeese landen laten ze met rust. En toch één Europees beleid? We lijken dus op de US. We hebben in het casino niet veel geluk. dus rijden we door naar onze eindbestemming van vandaag Wichita Falls. Onderweg ontmoeten twee ongewone "weggebruikers" eerst op weg naar het casino toe en daarna als we op weg zijn naar Wichita Falls. Twee keer loopt - of zeg je beter kruipt - er een schilpad over de weg. Beide keren op onze weghelft, wat betekent dat ze al meer dan een weghelft hebben gepasseerd en overleefd. Gek gezicht, terwijl we weten dat schilpadden hier in het wild leven. In Wichita Falls hebben we een mooie ruime kamer bij de Comfort Inn & Suites en we eten bij Denny's. Denny's is van vele Nederlanders die naar de USA reizen het favoriete restaurant. Ruime kaart, snelle bediening en prijs kwaliteitverhouding meer dan goed. De laatste jaren zijn we er iets minder fan van, maar het zien van het logo doet toch iets met ons brein. Vanavond hebben we een wat mindere ervaring. De serveerster staat er alleen voor en dat is te merken. Veel tafels nog niet afgeruimd en ze loopt op haar gemakje. Veel items van de kaart zijn niet meer te krijgen. Denny's is 24/7 open dus dat beloofd nog wat voor de komende uren. Wij nemen vooraf nacho's en daarna een maaltijdsalade. Het smaakt in ieder geval prima.

Reageer hier

Dag 5: zondag 21 augustus: Fort Worth Stockyards & downtown (26 mijl)

Vandaag is om 11.45 de old west gun fight show bij de Stockyards, dat willen we natuurlijk wel meemaken.

Maar als we aankomen is het nog te vroeg, dus eerst zien we nog een keer de cattle drive. Het blijken 17 longhorns te zijn, een voor iedere tien jaar van 170 jaar Stokyard historie. Leuk om het nu vanaf een andere positie te zien. Dan lopen we naar het Stockyard Station voor de gunfight. Tja wat zullen we daar over schrijven,... Het is een toneelstukje van bejaarden die, gesubsidieerd door de winkeliersvereniging, een stukje cultureel erfgoed bewaken. Het geheel is nu een toneelstukje van een kwartier met flauwe grappen en een gunfight van nog geen 3 seconden, waarna alle boeven roerloos blijven liggen. We hopen dat, gezien de leeftijd van de spelers, er geen echt blijft liggen.

Vervolgens gaan we naar een toeristische atractie die we doorgaans snel voorbij lopen, maar dit jaar wilde Esmee het graag doen: met een longhorn op de foto. Het is super commercieel. Je gaat in de rij staan en als je aan de beurt bent schrijf je je naam op de lijst geeft $5 en vervolgens kun je op de longhorn plaatsnemen. De foto moet je zelf nemen en binnen 2 minuten mag je weer afstappen. Mooi verdienmodel want de animo is ernorm.

Esmée klimt soepeltjes op de stier en Jos maakt de foto's; een goede taakverdeling.
We hebben het plan om vandaag het historische centrum van Fort Worth te bezoeken, maar eerst gaan we een hapje eten bij de Golden Coral, een welbekend buffetrestaurant in bijna heel Amerika. Fort Worth, ook wel bekend als Cowtown, is net zo historisch als Dallas. Maar de oudere buurten hebben vaak verschillende bouwstijlen. De historische buurten van Fort Worth hebben meestal meer huizen in de Craftsman-stijl en in Dallas staan meer huizen uit de Italiaanse Renaissance. Wij gaan naar Fairmount. De buurt dateert uit de jaren 1800 met huizen en bungalows van ambachtslieden. Het is een gezellige buurt. Veel mooie huizen, leuke en hippe eettentjes en volop groen. Een deel van de medische faciliteiten ligt in de buurt en dat is mogelijk medebepalend voor het welstandsniveau van deze omgeving.

Wij drinken er een biertje op een overdekt terras en dat is geen luxe, want het begint te regenen. Als het biertje op is en even droog is wandelen we terug naar de auto en keren huiswaarts. Onderweg maken we nog even een stop bij de flee market van de Henderson Street Bazar. Het is een bonte verzameling kramen, waarvan een deel permanent en een deel iedere dag wordt opgebouwd, afgebroken en mee naar huis genomen. De prijzen van cowboyboots en -hoeden ligt beduidend lager dan in de toeristenwinkels in de Stockyards. We zijn er net voor sluitingstijd, dus veel kraamhouders zijn al aan het inpakken, terwijl anderen nog hopen op een laatste klant.

Voordat we naar huis gaan, wippen we nog even binnen bij de Dollar Tree. Met dit tropischvochtige benauwde weer zijn we veel sneller door onze voorraad frisse kleding heen, dus en extra wasje hier en daar zal beslist noodzakelijk zijn. We kopen er even wasmiddel, opdat we dat niet steeds opnieuw in de hotels hoeven te kopen. Ook maar even een klein emmertje meegenomen voor kleine wasjes. Thuis gekomen eten we een hotdog en wat left overs uit onze to-go-box, want bij de maaltijd gisteren bleef er veel over. We zijn er ook niet rauwig om dat we niet nog even de deur uit zijn gegaan, want langzaamaan begint het behoorlijk te regenen en dat zal de hele nacht doorgaan.

Reageer hier

Dag 4 zaterdag 20 augustus: Fort Worth - downtown (13 mijl)

We gaan vandaag relatief laat op pad. Meestal zijn we de eerste dagen van de vakantie door de jetlag redelijk vroeg. Nu is dat anders, we slapen iets langer doordat we langere dagen maken maar we wilden ook wat aan de weblog werken. We rijden na ons ontbijt eerst naar de Target, een soort supermarkt, meubel-, hardware- en techwinkel, waar we een Amerikaanse sim-kaart plus prepaid tegoed willen. Kunnen we in de VS onbeperkt bellen en hebben we 5Gb internet voor als we dat nodig hebben. We hebben van anderen gelezen en gehoord dat je dat het best met een AT&T of T-Mobile tegoed kan doen. En als je de goede winkel binnenloopt helpen ze je daar graag mee. Dat klinkt allemaal heel simpel, maar dat blijkt het uiteindelijk niet te zijn. De telecom-medwerkster is graag bereid te helpen en uit haar handelingen blijkt dat ze dit vaker heeft gedaan. Maar dan blijkt dat AT&T nauwelijks Samsung toestellen ondersteunt, dus de Samsung die wij voor dit doel in gedachten hadden, doet het niet. Ook in een iPhone doet hij het in eerste instantie niet. Dus belt de telecommedewerkster van de winkel met de klantenservice van AT&T. Ongelooflijk hoe beleefd de winkelmedwerkster en helpdeskmedewerkster tegen elkaar zijn; zouden klantenservicemedewerkers in Nederland veel van kunnen leren. Na alle toestellen die we bij ons hebben, geprobeerd te hebben blijkt toch de iPhone het enige toestel dat geschikt is voor deze klus en na een half uur hebben we een werkende VS-telefoon. We hadden dit zonder hulp never nooit alleen gekund.

Dan op naar het centrum van Fort Worth. We parkeren even buiten het centrum in W Vickery blvd, om hoge parkeergelden te voorkomen en lopen dan via een tunneltje in 500 meter naar het centrum. Zo dichtbij kan je al gratis parkeren. We bezoeken eerst de Water Gardens, een kunstig ontworpen tuin met veel opvallende waterpartijen. Grappig hoe ze op een kleine oppervlakte zo veel leuke waterpartijen hebben weten te creëren. En dan begint het langzaam te regenen, eerst nog wat miezerig, maar dan toch ook serieuzer. We zoeken snel een plek om te schuilen en omdat het 13:00 uur is zoeken we gelijk een lunchplek. We vinden een bakery, die reclame maakt voor Soup and Salad combo's. De Corner Bakery blijkt gehuisvest in het gebouw van het Marriot hotel. Prima plek om even te lunchen. En als het weer opklaart hebben wij de tijd om het centrum even te verkennen.

Middels geocaching ontdekken we onder andere Sundance Square. Twee pleintjes in het centrum met fonteinen, zonoverkappingen met zitplaatsen en een podium voor allerhande evenementen. In de kleine straatjes eromheen veel leuke horeca en kruip-door-sluip-door-steegjes met toegang tot horeca. Onderweg zien een groepje toeristen, waarvan een mevrouw twee hondjes bij zich heeft; eentje in een doorzichtig kofferte, de andere erbovenop in een mandje. In Amerika kan het allemaal. Tijdens onze wandeling is het vochtig warm. De regenbui die eerst nog voor enige verkoeling zorgde, zorgt er nu voor dat alles klam en vochtig is. Gedurende onze verkenning leren we dat Fort Worth de bijnaam Panther City heeft gekregen. In het verleden meldde een krant dat Fort Worth zo'n saaie stad was, waar niets gebeurde, dat er een panter slapend op de trappen van het stadhuis was aangetroffen. De stad besloot van de nood een deugd te maken en adopteerde de naam Panther City. De stad heeft inmiddels meerdere bijnamen, zoals Cowtown, Funkytown en Queen City of the Prairie.

Uiteraad heeft ook deze stad zijn Flat Iron Building en opmerkelijk genoeg ook een JFK-Tribute place. Een gedenkplaats aan de vermoorde John F. Kennedy, die er zijn laatste toespraak hield voordat hij naar Dallas reed, waar hij diezelfde dag tijdens een rijtoer doodgeschoten zou worden. Je kan er maar trots op zijn. Dan betrekt de lucht weer en zoeken wij de auto op voor de terugkeer naar onze B&B.
We verkleden ons voor onze avondactiviteit, de rodeo, maar omdat het nog vroeg is drinken we eerst nog een biertje bij de Second Rodeo Brewery. We wilden even een hapje eten, maar op zaterdag is de wachttijd gemiddeld twee uur, dus dan maar de Brewery. Een leuke plek om even rond te hangen en een biertje te drinken. Het is een grote industriële glazen kas van enorme proporties, met olievaten als lampen, halve olievaten met zachte zitting, strandstoelen, metalen schommelbankjes en pick-up truck laadbakken als zitplaatsen. Er is altijd live muziek en iedereen wil er zijn en gezien worden. Het publiek is zeer gemelleerd, misschien mede omdat op de voordeur de tekst staat, dat iedereen er mag komen inclusief huisdieren, kinderen, je maffe neef of tante en dat zelfs mensen worden toegelaten. Je kan er niet eten maar wel snacken, dus wings (in alle smaken) en nachos in veel varianten. Alles geserveerd in kartonnen bakken. Ze hebben veel verschillende soorten bier, de meeste uit een enorme hoeveelheid tapkranen. Het bier smaakt er prima en het is echte een leuke locatie. We komen hier vast nog een keer voordat we Fort Worth maandag verlaten.

En dan op naar de Rodeo in het Cowtown Coliseum, een grote hal met een ruime arena en ruime ring met zitplaatsen eromheen. We hebben kaartjes in sectie D, een prima plek. We hebben lang geen rodeo's willen doen, maar zijn nu toch gezwicht. De rodeo begint natuurlijk met het volkslied en dan is het een aaneenschakeling van activiteiten.

Cowboys, cowgirls en cowkids vertonen hun kunsten en kunstjes voor een enthousiast publiek. Bronco-rijden, Bull-rijden, koeien vangen op veel manieren, met en zonder lasso en Barrel-racing. Een clown zorgt voor de opvulling tussen de onderdelen. De rodeo is onderdeel van een nationale competitie en wordt uitgezonden op tv. In twee uur en een kwartier tijd racet het aan je voorbij. En voordat je het weet wordt je meegetrokken in het enthousiasme van het publiek. Uiteraard eindigt de show met een staande ovatie voor alle rodeoartiesten, want zo mag je ze toch wel noemen.

Wij gaan nog even eten bij Riskey's BBQ, want we hebben intussen toch wel trek. We eten beiden een hamburgertje, met krokant gebakken uitjes met wat frietjes (voor Jos Texaanse frietjes; dus met extra gebakken uitjes en galapengo), drinken een light biertje en een plaatselijke amberbier favoriet. Dat laatste komt in een kelk van twee kilo glas. De service is allerbelabberst en niet allen bij ons, ook bij de ons omringende tafeltjes. Wij maken nu het minste ophef daarover, de frustratie bij anderen is nu hoger dan bij ons. Voor de eerste keer in deze vakantie geven we geen fooi en dat zegt wat. In Amerika is dat not-done. We wandelen terug naar ons huisje en ook vandaag stappen we ruim later dan 24:00 uur ons bedje in.

Reageer hier

Dag 3: Vrijdag 19 augustus. Fort Worth; Stockyards & Billy Bob's Texas (0 mijl)

Vandaag een rustig dagje op het programma. Beetje acclimatiseren en rondkijken als een echte toerist. We hebben een AirBnB vlak bij de Stockyards. Fort Worth Stockyards is een historisch district in Fort Worth ten noorden van het Business district. Het bevat de vroegere veehandel die er al sinds 1866 is. Door de komst van de trein in 1890 werd deze plek een centrale plek voor de verhandeling van vee, voornamelijk koeien. Er ontstond ook een grote vleesverwerkende industrie, die eveneens gebruik maakte van het vervoer per trein. Fort Worth werd een belangrijke schakel in de veehandel.
Tegenwoordig is de Stockyards vooral een historische en toeristische aangelegenheid. Er zijn veel winkeltjes, bars en eetgelegenheden. We vinden er onder andere Leddy’s, de winkel waar je alles kunt vinden op gebied van (cowboy)hoeden en -laarzen, zadels en paardrij-attributen. Natuurlijk zijn er veel kroegen en nachtclubs met live muziek, waaronder Billy Bob’s Texas en The Maverick Fine Western Wear and Saloon, waar je een biertje aan de bar kunt drinken, tijdens het shoppen. Fort Worth wordt vaak aangeduid als “Waar het (wilde) westen begint” en het heeft duidelijk een western atmosfeer. Bij de Stockyards worden dagelijks demonstraties gehouden over het opdrijven van het vee naar de corals. Twee keer per dag worden tientallen longhorns door de straten begeleid door cowboys op paarden. Uiteraard mag ook de gunfight niet ontbreken. Een nagespeeld vuurgevecht waarbij de goeden natuurlijk winnen van de schurken! We gaan het zien.

We beginnen de dag met een rustige wandeling naar de Stockyards. Die ligt slechts zes blokken bij ons vandaan, dus we zijn er zo. Het weer is warm en broeiïerig en dat merk je pas als je in een koele omgeving komt. Dus zodra je in een winkel komt die airco heeft, en alle winkels hebben hier airco, dan begint het lichaam de overtollige warmte om te zetten in zweetdruppeltjes. De eerste winkel is de Dollar Tree. De naam kan nu beter omgezet worden in de $ 1,25, want alle dollarprijzen zijn met een kwart gestegen. Maar het blijft een goedkope winkel met veel snuisterijen voor weinig geld. De inventaris houdt het midden tussen de Action en de Xenos. Altijd leuk om er even doorheen te wandelen. Daarna bezoeken we de Fiesta Mart, een grootgrutter in Mexicaanse stijl. Ook de winkelmuziek is in Mexicaanse stijl; je winkelt ineens een stuk opgewekter met Mariachimuziek op de achtergrond. Ook de Wallgreens wordt even aangedaan. We merken dat shoppen al lang niet meer in ons normale gedrag zit. Corona, lockdowns en het feit dat we moeten "ontspullen", remt onze natuurlijke neiging om te winkelen. Voor wie het nog niet wist, we gaan volgend jaar verhuizen naar een appartement dat nu gebouwd wordt, dus willen we niets nieuws kopen en onze overtollige opgeslagen huisraad kwijtraken; dat noemen wij "ontspullen". Iedereen die veel ruimte in huis heeft, herkent meestal dit fenomeen. Je gooit niks weg, je bewaart gewoon alles, voor het geval dat jijzelf of iemand anders het nog nodig heeft of kan gebruiken. En dat laatste gebeurt nooit, dus uiteindelijk bewaar je veel overtollige dingen. Ontspullen remt enigszins in onze gewone drang om te verzamelen; een evolutionaire uiting van de kleine hersenen uit de tijd van de jagers-verzamelaars (maar dit terzijde).

We wandelen vervolgens even langs Billy Bob's Texas om de concertkaartjes voor Randall King voor vanavond op te halen. Randall is een jonge country artiest die net bekend werd en in Corona-tijden veel heeft gedaan om via Internet zijn muziek aan de man/vrouw te brengen. Hij mag nu optreden op een podium waarop veel grootheden hem zijn voorgegaan en er nog steeds optreden. Brad Paisley, een van de top-acts in country muziek, treedt er binnekort ook weer op. De kaartjes voor vanavond liggen voor ons klaar en dus vervolgen we onze weg naar de Stockyards. Het is er nog rustig maar in de loop van de dag zal het er steeds drukker worden. Veel ziet er nog uit als 11 jaar geleden toen we er ook waren, maar de ontwikkelingen van toen zijn inmiddels gerealiseerd en er zijn hele nieuwe stukken bijgekomen, met extra winkels, restaurants en hotels. En net niet tot het punt dat je denkt; "Zo hoeft het van ons net niet meer!"
We slenteren wat rond in de winkeltjes op de Stockyards, drinken een koffietje bij Avoca Coffee, een trendy Starbucks substituut, eten een hapje bij Riscky's BBQ, drinken een biertje bij Second Rodeo Brewery, wandelen even door Leddy's en kopen kaartjes voor de rodeoshow van morgen; volgens sommigen, waaronder locals, moet je die gezien hebben.

Dan is het wachten op de Longhorns, de koeien met de enorme horens die waggelend onder begeleiding aan ons voorbij slenteren. Al met al duurt het spectacel zelf 10 minuten, niet heel spannend maar als toerist wil je dit wel gezien hebben. Deze Cattle drive is elke dag om 11.30 uur en 16.00 uur in de East Exchange Ave van Packers Street tot aan Mule Alley. De gunfight blijft uit, want die is er alleen in het weekend, en vandaag is het vrijdag.

We wandelen terug naar onze B&B om even te verkleden voor het avondprogramma. Gekleed in onze jeans met cowboy boots wandelen we terug naar de Stockyards. We eten een hapje bij Risky's Steakhouse, lopen nog even naar de Second Rodeo Brewery en wandelen vervolgens naar Billy Bob's. Daar is het feest in volle gang. Billy Bobs bestaat uit een aaneengeschakelde reeks hallen. Een voor rodeo, een voor pool-biljart, eentje voor permanente optredens met een dansvloer, eentje met een grote zaal voor optredens en nog enkele andere, waar we vandaag niet eens aan toekomen. De concertzaal is een opstelling van lange tafels waaraan je met 16 personen tegelijk het concert kunt volgen, terwijl serveersters af en aan lopen om je van je drankje te voorzien. Alles wordt op de tab gezet die aan je cereditcard is gekoppeld.

Wij hebben een kleinere tafel, voor slechts 8 personen. Had Jos van tevoren op de plattegrond gezien en ons zo geplaatst dat we vanaf onze positie goed zicht hebben op het podium. Als wij eraan komen zitten er al vier gasten. Het blijken een echtpaar (ik schat ze midden vijftig) met zoon en schoondochter, die in een plaastsje een half uurtje rijden ten zuiden van Fort Worth wonen. We raken snel aan de praat en zoals vaak gaat het over wie ben je en wat doe je. Ze blijken een samengesteld gezin met ieder 2 kinderen uit een eerder huwelijk, eentje van hun samen en eentje geadopteerd. Drie zijn er al het huis uit, dus nog drie thuis. Hij werkt als electriciën bij een kerncentrale en zij is manager bij een grote zorgverzekeraar, waar wij nog nooit van gehoord hebben. Het is een makkelijk stel, die ons een biertje aanbieden. Als moeder en kids even zijn gaan roken krijgen wij de foto's van zijn laatste vistripje te zien. Foto's van gevangen haaien en een enorme pijlstaartrog van 200 pounds. Het gesprek wordt lastiger als de mziek in een aangrenzende ruimte luider wordt en hij aangeeft dat hij een gehoorprobleem heeft. Geeft niks, Randal King staat klaar voor zijn optreden en dan gaat het concert vanaf 10 uur van start. Publiek erg enthousiast, luid meezingend en bereid om veel lawaai te maken. De show duurt ruim anderhalf uur. Wij kennen de nummers niet, maar dat maakt voor de sfeer niet uit. Het is gezellig en overal om ons heen mensen met cowboyhoeden en cowboylaarzen. Zoveel country: daar wordt een mens toch gewoon blij van! Het concertdeel is afgezonderd met een lint van de overige ruimtes in deze grote honky tonk. Er staan dus ook veel liefhebbers aan de andere kant van het lint mee te kijken en luisteren. Dan heb je nog steeds goed zicht, alleen heb je dan een staplaats en geen bediening. Overdag kun je voor 3$ Billy Bob's Texas bezoeken. Als er een event is, zoals vanavond, is de algemene entreeprijs voor Billy Bob's een stuk hoger is dan normaal afhankelijk van de artiest. In het geval van Randall King 10$, dat valt mee als je ziet dat wij 35$ hebben betaald. Je mag dus zonder concertkaartje mee kijken en meeluisteren, maar je betaalt er wel voor. Een slimme manier om meer mensen te trekken en die mee te laten genieten en tegelijkertijd je inkomsten te vergroten. Dus als je van countrymuziek, vertier en/of van een biertje houdt, moet je hier echt naar toe. De serveerster hebben het druk vanavond. Aan het eind van het concert nemen we afscheid van onze tafelvrienden, alsof we ze al jaren kennen.
Even later lopen we buiten tussen andere concertgangers, waarvan sommigen zich al weer in een andere wachtrij hebben geplaatst, nu van een nachtclub. Het feest gaat hier gewoon door tot in de kleine uurtjes. Wij willen naar ons bedje dus wandelen we op het gemakje naar de B&B en om half een zijn we thuis. Nog even een drankje en dan is het voor ons mooi geweest.

Reageer hier

Dag 2: donderdag 18 augustus 2022; Schiphol --> Dallas --> Fort Worth (ruim 8000 km en 27 mijl)

In alle vroegte gaat de wekker. Je wilt immers niet te laat op Schiphol zijn en je vlucht missen. We kregen gisteravond nog te horen van de restaurantmanager van van der Valk, dat we misschien wel te weinig tijd zullen hebben. Dus vroeg ontbijten en dan met de shuttle naar Schiphol. We kregen van American Airlines nogal tegenstrijdige berichten; hoewel alle Corona-maatregelen afgeschaft zijn, blijven ze op hun site en in hun app melden dat je een negatieve PCR-test moet hebben en lukt het verder niet om "verplichte" inentingsbewijzen te uploaden. We kunnen dus niet van tevoren inchecken.We gaan het zien op Schiphol. We moeten, heel modern, zelf onze koffers inchecken en een instapkaart regelen. Het is niet extreem moeilijk, maar enige assitentie is welkom. En dan gaat het als een speer, hup door de security, hup door de douane en voor we het weten staan we aan de andere kant van de "drukte" en merken we dat we heel wat vertraging verwacht hadden en nu bijna nauwelijks adem konden halen, zo snel ging het allemaal. We zijn er een beetje beduusd van.
Onze koffers krijgen een priority-sticker, wij krijgen een priority incheck, terwijl we op de heenreis geen priority geboekt hebben. De vlucht is verder saai en uitputtend. De drill is inmiddels bekend. Snel een drankje of twee, een "maaltijd" en dan licht uit. De meesten blijven wakker, maar sommige mensen kunnen heel goed slapen. We kijken wat film en spelen een spelletje op het on-board-entertainment-systeen.

Films die gekeken zijn: Ambulance, Byan Wilson (videobiografie over zijn leven en oeuvre), the Contracter en The Batman.

De maaltijdkeuze bestond niet uit de gebruikelijke "pasta or chicken", maar "meatballs or pasta". Alles is flink gezouten, terwijl de prijzen al gepeperd waren, dus in evenwicht met elkaar. Midden in de vlucht een ijsje, en als "ontbijt-snackje" een pizzebroodje. De wijn wordt geschinken in grote plastic bekers die tot de rand worden gevuld.

De snelheid op Schiphol wordt tenietgedaan door de verstikkende traagheid bij de Customs in Dallas en de enertie bij Dollar rental cars in diezelfde plaats. Uiteindelijk krijgen we ook een heel andere auto dan we waren voorgespiegeld en schoongemaakt is deze zeker niet.
We vinden onze weg naar de Walmart waar we gewoontegetrouw water, bier, yoghurt, tandpasta en cola kopen. Een Amerikaanse SIM moet een dagje wachten. Onderweg vinden we nog een Liquor-store voor een flesje bourbon en wodka en rijden snel weer verder. De reis naar Fort Worth verloopt ondanks de avondspits voorspoedig en we vinden onze AirBnb zonder veel problemen. Even een hapje eten bij een lokaal Mexicans tentje, dat superlawaaierig is door het Mexicaanse temperament van de gasten en dat veel te veel eten geeft voor Europeese buikjes. We willen geen to-go-box. Nu blijkt dat we de VISA van Jos kwijt zijn, waarschijnlijk bij de liquor store laten liggen en hoewel we eerst nog terug willen rijden naar Dallas, besluiten we daarna de VISA te vragen de card maar defintief te blokkeren. Er zijn nog geen transacties geweest behalve de onze, maar we nemen het zekere voor het onzekere en geen risico's want op heel veel plaatsen heb je geen handtekening of code nodig om te betalen. En we zijn moe, dus we willen slapen en niet naar Dallas rijden.

Reageer hier