Dag 7: 23 augustus 2022. Wichita Falls - Amarillo (245 mij)

De dag begint rustig met een ontbijtje bij de Comfort Inn and Suites. Beetje het gebruikelijke recept, yoghurtjes, wafel, toast met boter en jam. Kopje thee en een glaasje orange juice. Niet een uitgebreid ontbijt, maar voldoende om de dag goed te starten. Wichita Falls is voor ons een tussenstop op weg naar Amarillo.
Het is een stad met iets meer dan 100.000 inwoners Er bevindt zich een grote luchtmachtbasis van de USAF, Sheppard Air Force Base, waar onder andere NAVO partners hun piloten opleiden, dus ook de Nederlandse gevechtspiloten van de KMA. Er is geen rijke geschiedenis en later op de dag zullen we leren dat de stad dank zij twee welvarende inwoners, die veel voor de gemeenschap wilden betekenen, zich goed heeft ontwkkeld in de vorige eeuw. De stad is belangrijk voor de regio.

Dan op naar de watervallen waaaraan dit stadje zijn naam dankt; de Wichita Falls. Daar aangekomen zien we een ongebruikelijke aanblik, het water dat uit de Falls stroomt is roodbruin, waar je helder water verwacht; dat hebben we immers op de foto's gezien. We hebben geen idee hoe dit komt, maar we vermoeden dat de hevige regenval van de afgelopen dagen de modder in de stroompjes en riviertje heeft losgemaakt en dat die vervolgens in de aanvoer van de Falls zijn beland. De Falls zijn niet groot, maar toch even leuk om gezien te hebben. In de omgeving liggen enkele caches en die pakken we dan mooi even mee. We lossen zelfs een mystery/muliti op. We ontdekken dat vlak naast de bovenstroom van de Falls een begraafplaats ligt waarop een Adventure Lab Cache ligt. Gekke gewoonte van Amerikanen om begraafplaatsen te gebruiken voor het plaatsen van caches.
De Lab-cache voert ons over de begraafplaats heen en zoals overal in de US kun je hier met de auto over de begraafplaats rijden; gezien het heuvelachtige parcours geen overbodige luxe. Hier leren we over de plaatselijke beroemheden Frank Kell en Joseph Kemp die de plaats in de vorige eeuw een flinke boost hebben gegeven. Daarna rijden we eerst even langs de Walmart voor wat nieuwe Cola Zero. Met de vochtige temperaturen hier vliegt dat goedje erdoorheen. Maar nieuwe voorraad is snel gekocht.

Na deze tussenstop begeven we ons naar Devol net over de grens in Oklahoma, om ons geluk nog even te beproeven. Als we lid worden van het members programma krijgen we allebei $10 speeltegoed. En daaarmee kan je best een tijdje spelen als je niet al te ernstig inzet.We zijn een uurtje bezig, maar veel geluk hebben we vandaag niet. Maar het heeft ons niets gekost dus wij klagen niet. Bij vertrek zoeken en vinden we nog even een cache bij het casino en dan is het drie uur rijden naar Amarillo.
We beginnen over een saaie weg, waar we het eerste uur zo goed als geen medeweggebruikers spotten. Er zijn ook bijna geen dorpen die we aan kunnen doen. Het tweede uur worden we naar een grotere weg geleid, waar redelijk wat verkeer is, dat overal gewoon door dorpen en gehuchten rijdt. Gek hoe je ineens van 120 km/u terug moet naar 50 als je door zo'n dorpje rijdt. Ook flinke vrachtwagen houden zich keurig aan de snelheid die is voorgeschreven.

Onderweg zien we een pick-up met vakantietrailer in de middenberm liggen. De politie is er al bij, een ambulance en een bergingsbedrijf ook. Er lijkt geen grote paniek, dus we concluderen dat het ongeluk al een tijdje geleden heeft platsgevonden en dat hulpdiensten al ter plaatse konden komen. De ambulance staat er vooral afwachtend bij, dus geen ernstige slachtoffers vermoeden wij en de inzittenden van de truck lijken niet in grote paniek, dus behalve materiële schade lijkt het mee te vallen. "Deduction my dear Watson", zou sherlock Holmes zeggen.
Het tweede uur rijden we vooral langs grote ranches met veel land. De weg blijft even saai als voorheen. Om niet in slaap te vallen zoeken we naar een mogelijkheid voor een koffiestop, maar het ene na het andere dorp kent die voorziening niet, behalve bij de tankstations, maar dat trekt ons niet.
We stoppen uiteindelijk in het Stadje Childress, waar we een grappig koffietentje vinden dat naast koffie allerlei snuisterijen en gezonde, zelfgemaakte producten verkoopt. Het meubilair zou door Piet Hein Eek bijeengegaard kunnen zijn. De metalen wanden van deze winkelloods worden beplakt met het karton van dozen. De toilet heeft een behang van oude kranten. Combinatie van industrieel, hergebruikt en gezonde life style. Gesterkt door de koffie beginnen we aan de laatste etappe van een uur naar Amarillo.
Het Baymont is een redelijk nieuw hotel met royale kamers, een specious king bed en een zitje met bank die ongebouwd kan worden voor twee extra slaapplaatsen.

Het is half acht als we ons hebben geïnstalleerd en we zoeken nog even een plek om iets te eten. De Dennies ligt naast ons, net als de Wendy's en de Taco Bell, maar we willen een stukje vlees, dus we vinden via Tripadvisor The Londoner. Het blijkt het restaurant van het Hilton, 100 meter verderop. Het restaurant is een kale ruimte (industrieel) met een grote bar en wat tafeltjes. Bijna geen klanten, we hadden gewaarschuwd moeten zijn, maar we zijn vermoeid. De serveerster is van het type dat al weg is voordat je je zin hebt kunnen afmaken en het eten is volgens ons vooral rechtstreeks kant en klaar ingekocht bij de grootgrutter, dus weinig eigen producten, recepten en/of creativiteit. De Burger van Esmée is oké, de Chicken Fried Steak van Jos is vooral flakes paneer, de knoflookaardappelpuree lijkt het meest op droog karton en het enige dat een beetje liefde heeft gekregen is de salade. Als de kok even komt vragen hoe het was en Jos meldt dat de salade het hoogtepunt van dit eten was, verblikt of verbloost hij niet en doet alsof dit een compliment is. Wij begrijpen zoiets niet, maar wij zijn ook geen Amerikaanse koks. Snel terug naar ons hotel.
We slutien de dag af met een drankje.

Reageer hier