Dag 26. 11 september 2022. Etten-Leur – Breda – Etten-Leur.

Na een onrustige nacht slapen we wat uit, gaan wat boodschappen doen voor Esmées moeder en besluiten even naar Breda te fietsen. Even een beetje buitenlucht en een beetje beweging, goed tegen de jetlag.
Bij Breda aangekomen zien we dat er op het haventerrein iets gezellig is georganiseerd, een kunstproject buiten bij een nieuw gevestigde brouwerij BRACK Beer Construction; het voormalige terrein van Van Puijfelik recycling.

De centrale hal is grotendeels hetzelfde gebleven, maar aan een zijde is nu een brouwerij gevestigd, met een grote tap met alle biersoorten die er gemaakt worden (eerder deze vakantie gezien bij de Second Rodeo Brewery in Fort Worth), aan de overzijde de restaurantkeuken. Groot genoeg om er leuke feestjes te geven. En met het zonnetje vandaag een ruim terras om van je biertje te genieten. Wij doen even mee en genieten van een zangergitarist die het volk vermaakt. Goede plek om de vakantie in stijl af te sluiten bedenken we.

Dag 24/25. 9 en 10 september 2022. Dallas – DFW – London – Amsterdam – Etten-Leur.

We zijn op tijd wakker, maar hebben ruimschoots de tijd om te ontbijten, de koffers dicht te doen en de auto te laden voor het laatste stukje van deze reis. Tenminste dat denken we. Als we de auto gaan halen, kunnen we die in geen velden of wegen bekennen. De parkeergarage is er een die steeds een halve etage verspringt en maar op enkele plekken een rechtstreekse toegang heeft voor de lift, maar op welke verdieping we ook kijken wij zien onze auto niet. Het is een afgesloten parkeergarage, dus hij moet er zijn. We melden ons even bij de balie, waarna de baliemedewerker aanbiedt om even met Jos alle parkeerdekken van boven naar beneden af te lopen. En hij vraagt of Jos het alarm wil activeren en warempel we horen de claxon. Bleek de auto op 3 te staan terwijl wij ervan overtuigd waren dat het 2 of 4 moest zijn. De baliemedewerker stelt ons gerust, dit komt vaker voor, dus ze hebben een zekere routine. Voor ons toch even schrikken.

Een kwartiertje later dan gedacht, vertrekken we dan toch echt. We gaan nog even naar de Galleria Dallas, een groot winkelcentrum aan de Dallas Parkway. Het ligt in de richting van onze eindbestemming en we hebben volop tijd. De auto moet voor drie uur worden ingeleverd en we vliegen pas om half acht. De uren tussenin willen we doorbrengen in de business lounge.
De Mall is een van de grotere omdat er onder andere een vestiging in zit van het Westin Hotel, naast de gebruikelijke vestigingen van Macys en Nordstrom, complete warenhuizen op zichzelf, naast 99 winkels met alle bekende grote merken in kleding, sieraden, electronica, koffieshops en de foodcourt. In de Mall is onderin een grote ijsbaan, voor als je even wilt afkoelen bij de zomerse temperaturen buiten. Wij wandelen een tijdje rond, zien wederom een Apple Store met heel veel personeel en we drinken even koffie bij Starbucks, want die is er natuurlijk ook.
Het tweede op ons to do lijstje van vandaag is de beeldengroep Mustangs of Las Colinas, een bronzen sculptuur van Robert Glen dat op Williams Square in de wijk Las Colinas in Irving staat. Een groep van 9 wilde mustangs die door een waterpartij rennen. Fonteintjes geven het effect van opspattend water bij de hoeven van de paarden. Het is een bijzonder gezicht. De beeldengroep staat bij een groot internationaal bedrijf (Flowserve) dat ook een vestiging heeft in Etten-Leur.

Aan de andere kant van het gebouw is een mooie waterpartij en een fraai uitzicht op Dallas, voor ons een mooie plek om even een broodje te eten. En dan zit het erop en rijden we de laatste kilometers naar de luchthaven. Nog even snel tanken, want je moet tegenwoordig je bonnetje laten zien dat je binnen een straal van 10 mijl getankt hebt.
Auto inleveren gaat vlot, de bus van het verhuurbedrijf voor de rit naar het vliegveld staat klaar en binnen een kwartier zijn we op DFW. Inchecken kan nog niet want ze zijn nog niet klaar met de voorbereiding. Presteren deze mensen het ook nog om de laatste 10 minuten nog even koffie te gaan drinken. Uiteindelijk worden we redelijk snel ingecheckt en duurt de security ook niet al te lang. Tijd om naar de lounge te gaan. Eerst komen we bij de verkeerde lounge uit, maar de andere is slechts een tiental meter verwijderd van de eerste. We melden ons bij de Admirals Club en voor het luttele bedrag van $59 p.p. mag je hier vertoeven. Voordeel is dat je een lekkere stoel krijgt met een stopcontact (altijd handig), snel internet en gratis drankjes en hapjes. Als je nog drieënhalf uur moet overbruggen is dit echt een aanrader al is het zeker een van de mindere lounges die we in ons leven hebben gezien

Het vliegtuig is op tijd, maar we hebben nog geen stoelnummers. De vluchten zijn altijd een beetje “overbooked”, hebben we gehoord, maar bij het inchecken is ons verzekerd dat we een gegarandeerde zitplaats krijgen in de Comfort-klasse. Als we de stoelnummers krijgen 68 A en B vrezen we even dat we in de staart van het vliegtuig zullen zitten en dat is zeker geen Comfort-klasse, maar uiteindelijk belanden we op het upper deck met het beloofde comfort. We krijgen al snel een welkomstdrankje en eenmaal in de lucht krijgen we een menukaartje waarop je kan lezen welk menukeuzes en drankkeuzes er zijn. Er wordt tijd uitgespaard door gelijktijdig je aperitief en je drankje voor bij het eten te serveren.

We kiezen voor het Steak gerecht, maar bij Jos wordt de vegetarische maaltijd geserveerd. Dat ontdek je pas na je voorgerechtje en om dan nog iemand van het cabinepersoneel te spreken, blijkt een onmogelijkheid. Hoe vaak je ook op de “service-knop” drukt, geen sjoegen. Pas als ze na meer dan 20 minuten langskomen op te gaan opruimen, krijgen we ze te pakken en dan ook nog maar alleen door ze aan te spreken, het servicelichtje wordt compleet genegeerd. Als Jos vraagt wat er zou gebeuren als er een medisch probleem zou zijn, krijgen we als antwoord dat andere passagiers dan wel gealarmeerd zouden hebben. We krijgen excuses, maar daar schiet je niks mee op. En dan krijg ik de vraag of ik een extra drankje wil, alsof dat iets oplost. De eetlust is Jos inmiddels vergaan.
We hullen ons in een vliegtuigdeken en proberen zo goed en zo kwaad als het gaat te slapen. Het worden veel kleine hazenslaapjes en als we dan uiteindelijk slapen worden we gewekt omdat we bijna bij London zijn en er nog een bagel met ei, ham en kaas wordt geserveerd. Wij houden het bij water.
De landing is wat onrustig omdat we in een luchtzak terechtkomen waarna iedereen ineens echt wakker is. Gek gevoel als je met zo’n vliegtuig ineens een vrije val van enkele meters maakt, je bent bang dat de vleugels er zo vanaf zullen breken.
De landing is London verloopt soepel, maar we moeten blijven zitten omdat er een van de medepassagier, onze voorbuurman, ziek is. We moeten wachten tot de medische assistentie aan boord is. Daarna mogen we eruit. Voor ons betekent dit oponthoud dat we minder tijd hebben om van de ene kant van het vliegveld naar de andere te komen, door de security te gaan, die ons heeft uitgekozen voor een extra controle en wij inmiddels constateren dat we nog een kwartier hebben om bij de volgende vlucht aan boord te gaan. Gelukkig vinden andere reizigers die ook een extra controle krijgen, en voor ons aan de beurt zijn, het goed dat we voorrang krijgen.
Daarna racen we naar de andere kant van de terminal om de roltrap naar beneden te gebruiken en vervolgens blijkt onze pier weer aan het andere uiteinde van deze terminal te liggen. “Excuse me, excuse me, excuse me”, en ondertussen duwen we hollend hier en daar een reiziger opzij om toch het vliegtuig te halen. Als we bij de gate komen, worden we verwelkomd door een vriendelijke purser die aangeeft dat Mr Brand en Mrs Vandenberge niet hoeven te haasten, het vliegtuig heeft 20 minuten vertraging. We hijgen even uit en als we op adem gekomen zijn, betreden we het vliegtuig. Iedereen kijkt ons aan alsof wij de reden van hun vertraging zijn, maar gelukkig maakt de piloot even later kenbaar dat er een probleem is met het laden van de bagage dat de vertraging veroorzaakt. Een half uurtje later dan gepland vertrekken we en dan is het een kwestie van een klein uurtje voordat je in Amsterdam op de grond staat.
Daarna de gebruikelijke routine, hoewel we merken dat de logistiek op Schiphol in de war is. Je komt binnen op de uiterste pier van Schiphol om vervolgens naar de andere kant te moeten om door de paspoortcontrole te kunnen; enkele van de normale doorgangen zijn versperd en bordjes verwijzen naar een omleiding. We wandelen langs alle winkeltjes en vragen ons af of dit expres is gedaan om de verkoop te bevorderen. Bij de paspoortcontrole zijn ze niet helemaal berekend op zo veel passagiers tegelijk en gelukkig verschijnen er extra Marechaussees die de automatische poortjes kunnen openen. Daarna mogen we weer naar de andere kant van de terminal wandelen, want onze bagage komt natuurlijk aan op de kant waar we geland zijn. “Goed voor de stappen”, danken we dan maar.
De bus die ons naar het Van der Valk Hotel zal brengen heeft een aangepaste tabel gekregen en rijdt nu alleen nog elke 40 minuten, waar dat tot enkele maanden geleden nog ieder kwartier was; personeelstekort of bezuiniging? Daarna snel de koffers in de auto, uitchecken en op weg naar Etten-Leur. Zaterdag is het gelukkig rustig op de weg en rond 17:30 uur zijn we terug thuis. Nog snel een paar boodschapjes doen en dan proberen we thuis nog even de herhaling van de F1-race van afgelopen zondag te zien. We zakken allebei af en toe wat weg, dus snel een kopje soep eten en dan is het voor ons gedaan voor vandaag.

Dag 23. Donderdag 8 september. Dallas - 38 mijl.

Na een uitgebreid ontbijtje rijden we op ons gemakje naar het centrum van Dallas. We weten van de aankomst en de vorige keer dat de snelwegen rond en in Dallas een soort spaghetti van wegen is met fly-overs en knooppunten die technisch allemaal heel knap zijn, maar waar een onbekende absoluut in verdwaalt. Binnendoor zijn er prima routes, die in tijd slechts net iets meer kosten omdat de hoofdwegen file-gevoelig zijn. We parkeren onze auto dicht bij het centrum op een parkeerplaats waar de auto voor $7 de hele dag mag blijven staan.

We wandelen naar het Kennedy monument en vervolgens ook nog even langs de voormalige Texas School Book Depository van waaruit Lee Harvey Oswald de president zou hebben neergeschoten. We wandelen langs de Grassy Knoll - waar mensen op het schietmoment ook geweerschoten hadden gehoord - en langs de plek waar Martin Zapruder van dichtbij de moordpartij filmde. Overal dringen gidsen zich op die je langs alle plekken van de moord willen voeren. Op het wegdek van Elm Street staan twee grote x-tekens; de plaatsen waar de kogels zouden zijn ingeslagen. Terwijl wij er wandelen zijn er heel wat politieagenten op de been.

De Texas School Book Depository is inmiddels omgedoopt tot Dallas County Administration Building en staat deels leeg te wachten op een andere bestemming. Het 6th Floor Museum is er nog wel, maar is alleen langs de achterkant van het gebouw te betreden. Ook de museumwinkel is naar de achterkant verhuisd, waarop een gisse ondernemer aan de voorzijde, op de andere hoek van de straat een 6th Floor museumwinkel en coffee shop is begonnen. Wij hebben de vorige keer het museum bezocht en hoewel het een aanrader is, slaan we het deze keer over
We stoppen even bij de nieuwe Museumwinkel - in de veronderstelling dat dit de echte is – en drinken er koffie. De route voert vervolgens langs Wild Bill’s Western Store, een begrip in deze contreien, als het gaat om Cowboy Boots, Dresses and Hats. Mooie spullen en niet duur. Dan lopen we naar the Giant Eye, een kunstwerk van een meer dan metershoge replica van een menselijke oogbol. Hij ligt in een klein parkje met een kunststof grasveldje ervoor. Langs alle kanten word je buitengehouden, maar er blijkt altijd wel weer een opening in alle versperringen, waardoor je het geheel toch lekker kunt fotograferen. Een beveiliger maant mensen weg te gaan, maar daar wordt nauwelijks gehoor aan gegeven.

’s-Morgens hebben we gratis tickets voor het Dallas Museum of Arts aangevraagd om de kunstcollectie te kunnen bekijken. Alle algemene afdelingen zijn gratis. Een speciale Cartier tentoonstelling – geen idee waar die over moet gaan – moet worden betaald. Wij kiezen voor de gratis variant en lopen langs de afdeling Amerikaanse Kunst, waar soms werkjes hangen waarvan je je afvraagt of ze niet gekopieerd zijn van Europese kunstenaars, zoals Mondriaan of impressionisten als Manet, Monet, Debussy, Gaugain, etc. Gelukkig komen we bij de afdeling Europese kunst ook echte werken van deze meesters tegen. Al met al een overzichtelijk museum en zeker de moeite van het bezoeken waard. Vanmorgen werd bij ons bekend dat De Queen was overleden, een Engels echtpaar hoort het in het museum en is duidelijk aangeslagen.

We eten een broodje bij Jimmy John’s en ontdekken dat de broodjes hier nog groter zijn dan die bij Subways en dat je hier aan een half broodje al genoeg hebt voor twee personen. Gelukkig worden ze als halfjes verpakt, waardoor je ze zonder veel gedoe makkelijk mee kunt nemen. De lunch voor morgen hebben we al.
We zijn op weg naar Pioneer Plaza. Maar voor we daar zijn, zien we twee bijzondere kerken. De eerste is die van de First Baptist Dallas een enorm complex dat verschillende grote gebouwen met elkaar verbindt en een zaal voor kerkdiensten. De Kerk telt zo’n 15.000 leden in Dallas en omgeving. De pastoor Dr. Robert Jeffress is tevens gastpresentator bij Fox-News en heeft een respectabel lijstje van 4000 gastoptredens op televisie naast zijn dagelijkse tv programma Pathway to Victory, op the Trinity Broadcast Network (TBN). Blijkbaar beschikken ze over voldoende geld voor een leuk kerkgebouw inclusief annexen. Een tweede gebouw is de veel kleinere Reflection Chapel op Thanksgiving Square. Gewoon een rond kerkje in de vorm van een torentje met binnen een kleine ruimte voor reflectie en meditatie. Deze kerk heeft een mooi glas in lood dak. Ook dit is zeker de moeite van het bezoeken waard

Je valt soms van de ene verbazing in de andere, want nauwelijks 200 meter verder loop je AT&T Square op met vier gebouwen van de telecomaanbieder AT&T. Het is het hoofdkwartier van de firma en ook de plek waar je iets kunt zien van hun toekomstbeeld(en). Buiten staat een glimmende halve metalen bol waarin je qua geluid wordt afgesloten van buitengeluiden, terwijl die er ruimschoots zijn, en wordt ondergedompeld in een meditatieve sfeer. Tegen de gevel van een van de gebouwen staat een tientallen meters hoge “smartphone” met een schitterend scherm dat bewegende beelden projecteert. Als wij er zijn worden er reparatiewerkzaamheden uitgevoerd en worden paneeltjes vervangen. Je mag vrij de gebouwen in- en uitlopen.

En daar zie je iets van de mogelijkheden van bewegend beeld op schermen langs wanden en pilaren. Natuurlijk is er ook een Starbucks in het gebouw. Tijd om even bij te komen met een kopje koffie.
Op Pioneer Plaza is een parkje met een leuke groep Longhorns die worden opgedreven door cowboys. Ze zijn zo in het park geplaatst dat het lijkt alsof ze door het water lopen. We zijn er net als een groepje bezig is met het schoonmaken van de bronzen beesten. Geen idee dat dat ook af en toe moet gebeuren. We wandelen terug naar de plaats waar we vanmorgen de auto hebben geparkeerd. Soms is het handig dat je een herkenningspunt hebt dat opvalt, zoals de metershoge muurschildering die reclame maakt voor FTX (Cryptocurrency Deriviate Exchange); geen idee dat dat bestond. Als bewegwijzering heel handig.

We willen nog even een stop maken in Deep Ellum, een wijk die bekend staat om zijn vele muurschilderingen. Maar parkeerplaatsen zijn schaars en we zijn moe en hebben geen zin om een eind te lopen, dus besluiten we dat het voor vandaag wel genoeg is. Vanavond hebben we ook nog een klus te doen; het inpakken van de koffers. Wel rijden we door Deep Ellum en de muurschilderingen zijn inderdaad veel, groot en moei. Terug naar het hotel, drankje doen en wat eten en dan de koffers opnieuw reorganiseren voor de terugreis naar huis,

Dag 22. Woensdag 7 september 2022. Austin – Dallas, 236 mijl.

Vandaag gaan we de langste dagreis uit onze vakantie maken, van Austin naar Dallas. En we hebben besloten niet alleen de hoofdweg te nemen, maar ook deels binnendoor te rijden. Om enige richting te geven aan de reis besluiten we onze route te plannen via Granger TX, Bartlett TX, Holland TX en Waco TX via de 95 binnendoor en via de snelweg 35 naar Waxahachie TX. En dan binnendoor verder via de 77 (voor degenen die een beetje bekend zijn in Texas) via Dallas naar Richardson.

Onderweg zien we eerst een auto die gratis eten naar alle Manor SID studenten brengt; nog even een Nederland krijgt ook zo'n systeem. Dan rijden we langs een plek waar Samsung een enorme fabriek bouwt voor de productie van halfgeleiders, die iedereen nu hard nodig heeft. Aan de horizon een overdaad aan bouwkranen die aangeeft hoe groot dit project is/wordt. Bij het eerste stadje komen we niet aan omdat we gestuit worden door een politieblokkade. Wat er aan de hand is weten we niet, maar niemand mag verder en we worden omgeleid. Via de omleiding komen we uit bij een volgende weg naar Granger, maar ook die wordt door de politie afgesloten. Geen idee wat er aan de hand is; we hopen dat het niets ernstigs is in de eerste week dat de scholen weer open zijn in de US. Texas is nog nauwelijks bekomen van de school shooting in Uvalde vlak voor de schoolvakanties waren begonnen.
Via en omweg komen we toch aan in Holland TX, een plaatsje waar we een koffiestop in gedachten hadden. Misschien is het een heel leuk plaatsje om te wonen, maar koffie to-go is hier (nog) niet uitgevonden. We wandelen even rond bij het centrum, maar behalve een postkantoor is er niets.

Dan maar door naar onze volgende mogelijke stop. Net buiten Holland TX, ligt een merkwaardig kerkhofje. Er zijn enkele mensen begraven; voor zover wij kunnen zien allemaal familie van elkaar. Bij enkele graven liggen volle flesjes en blikjes bier, onduidelijk of het voor de overledene is of voor de bezoekers.

We kunnen het bijna niet geloven, maar we zien voor de derde keer deze vakantie een schildpad die de weg oversteekt. Ook dit keer op onze weghelft en alweer over de helft van het parcours. We kunnen hem/haar makkelijk ontwijken. Gezien de drukte van het verkeer op dit traject, of het gebrek eraan, hebben we goede verwachtingen voor deze schildpad om de overkant te halen.
Geen enkele van de dorpjes die we vandaag passeren heeft überhaupt een herkenbaar restaurant, laat staan een fatsoenlijke koffietent, dus moeten we tot Waco wachten tot we een tussenstop kunnen maken en de benen kunnen strekken. We zijn ondereg wel even bij een benzinestation gestopt, maar die kunnen we niet als fatsoenlijke koffie-break kwalificeren. En dus ook niet als een gewenste tussenstop.

Waco was tot een paar jaar geleden alleen bekend van een van de Bush familie buitenhuizen bij Crawford, 40 kilometer noordelijk van Waco, waarbij het perscentrum in Waco was gevestigd. En meer nog van de wekenlange belegering in 2015 door de politie en FBI van een religieuze ranch van David Koresh van de 6th Brach Davidians, die met een overweldigende hoeveelheid wapen wekenlang standhield tegen de autoriteiten. Uiteindelijk legden ze het loodje.
Enkele jaren geleden werd Waco opnieuw bekend, maar nu door een real life soap, Fixer Upper; huis make-overs door Chip en Joanna Gaines, een ontwerpersduo dat oude huizen in en rond Waco transformeerde tot gezellige comfortabele huizen. Uiteraard begonnen uit ideële overwegingen, maar inmiddels zijn ze rijk geworden door de verkoop van huizen, decoratieartikelen, inboedelsnuisterijen en reclame-inkomsten, dankzij hun reality-soap. Heel Waco is inmiddels een grote verzameling van brocantewinkels.
Wij lunchen in een Mexicaans tentje bij de rivier en proberen daarna een stukje van de riverwalk te wandelen, maar dat blijkt door restauratiewerkzaamheden geen eenvoudige opgave. Dus blijft het bij een kort stukje wandelen en het fotograferen van de zeven bruggen op een afstand van minder dan een kilometer lengte. En natuurlijk het bewonderen van het zoveelste koeienstandbeeldengroep in Texas.

Het rest van de dagtrip is een herhaling van de eerdere beschrijving, het ene dorp na het andere en het enige verschil is de toenemende drukte tijdens rush-hour. We arriveren rond 5:30 PM bij de Drury Inn and Suites in Richardson (Noord Dallas), precies op tijd voor de free Happy Hour and Kickback. Onze kamer kijkt uit op een stukje van de snelweg van Dallas
Na zo’n lange dag precies wat we nodig hebben en voldoende om daarna vroeg onder lakens te kruipen. We kijken natuurlijk nog wel even naar de eerste wedstrijd van de Superbowl, die door de Buffalo Bills wordt gewonnen.

Dag 21. Dinsdag 6 september 2022. Austin - 78 mijl

Na het ontbijt, dat ook al zo uitgebreid is met yoghurt, eieren, wafels, worstjes, hamburgers en natuurlijk gravy, gritters, bagels, wafels, zoete broodjes, muffins en natuurlijk gewoon toast gaan we naar downtown Austin. Het is even zoeken naar een parkeerplaats maar uiteindelijk parkeren we gewoon in de parkeergarage bij het visitor center van het Capitool. De eerste 2 uur kun je hier gratis parkeren en het maximum is $12 per dag. Absoluut niet duur dus. De vorige keer zijn we naar het Capitool geweest en een lang bezoek hoeft voor ons nu niet, we beperken ons tot de toiletten en de benedenverdieping. De toeristen worden al volop rondgeleid. Wij wandelen via Capitol naar 6th Street en lossen ondertussen ook enkele geo-puzzeltjes op.

We hadden het eerder al gelezen en we moeten het helaas bevestigen, er zijn veel zwervers op straat, de ene nog smeriger dan de andere en meer dan we ons van ons vorige bezoek herinneren. Ze doen soms behoorlijk gestoord, maar als de politie in de buurt is, blijken ze behoorlijk adequaat te kunnen reageren. De politie op zijn beurt lijkt meer aandacht te hebben voor de zwarte medemens dan zijn blanke medebroeder. Etnisch profileren zien we letterlijk gebeuren voor de koffietent waar wij bij het raam een kopje koffie drinken, waar een donkere man, die er niet eens als zwerver uitziet, behoorlijk door de politie wordt uitgedaagd. Hij reageert gelukkig niet

We wandelen even over 6th Street waar ’s-avonds en ’s-nachts de kroegen gevuld zijn en in iedere kroeg een bandje speelt, variërend van Country tot Techno en van pop tot Hardcore Metal. Overdag stinkt het er alsof er nog niet is schoongemaakt en het geheel maakt op ons een verloederde indruk. De politie patrouilleert hier met veel agenten en auto’s en misschien wel juist daardoor maakt het geheel geen prettige indruk op ons.

We maken een stop bij de Barton Greek Mall. Een mall zoals alle andere, dus niets speciaals te verwachten, gewoon groot met een uitgebreid aanbod aan winkels een diensten. We wandelen even binnen bij de Apple Store. Ongelooflijk hoeveel personeel daar rondloopt. Minstens zoveel medewerkers als klanten.
We raken aan de praat met een van de medewerkers, een Noor die 15 jaar geleden als correspondent van een krant in New York terechtkwam en inmiddels met een Amerikaanse is getrouwd en nu in Austin woont. Hij werkt nog steeds freelance voor de krant, maar voor zijn sociale contacten vindt hij het prettig om bij de Apple Store te werken. Gegarandeerd inkomen van $24 p/u en een goede zorgkostenregeling. Personeelstekort hebben ze hier nooit gehad. Op alle andere plekken melden organisaties – vooral hotels en restaurants – dat ze personeelstekort hebben en dat er minder service is dan verwacht mag worden. Wij krijgen maar niet helder hoe dat precies zit. Als alle sectoren kampen met personeelstekort, waar zijn die mensen dan gebleven??

Terug naar het hotel stoppen we nog even bij een van de lokale brouwerijen. We drinken een biertje in de Biergarten en rijden dan via de binnenwegen terug naar ons hotel. De “snelwegen” zijn ons tijdens het spitsuur te druk en te file-gevoelig. We genieten van de Happy Hour en de Kick Back en maken het vandaag niet te laat, hoewel we natuurlijk wel nog even sport kijken tijdens het schrijven van het verslag.

Waren we bijna vergeten. Vanmorgen toen we naar Austin gingen kwamen we terecht in de universiteitswijk, compleet met mega-sportstadion waar de college football wedstrijden worden gespeeld die we 's-avonds op tv zien. Esmée gaat een fotootje nemen terwijl Jos de ingang van het parkeerterrein van het politiebureau blokkeeert met de auto (er is geen andere stopplaats). Het gaat allemaal net goed.

Dag 20. Maandag 5 september 2022. New Braunfels – Austin 80 mijl

We ontbijten in het hotel en gaan dan snel op pad. Als eerste gaan we naar Buc-ee’s in New Braunfels. Een tankstation, maar omdat in Texas alles groter is, is dit geen gewoon tankstation. Tot voor kort hadden wij er nog nooit van gehoord. De keten staat bekend om zijn schone toiletten, overvloed aan benzinepompen en unieke gerechten zoals Beaver Nuggets-snacks. Bij de vestiging die wij bezoeken kunnen 120 (!) auto’s tegelijk tanken en het was tot juni jl. de grootste “buurtwinkel” ter wereld met een oppervlakte van 66.335 vierkante meter, inmiddels is er een nog groter vestiging in Texas bijgekomen. We kijken ons ogen uit. Dit is geen tankstation winkel meer, dit is een warenhuis waar van alles te koop is. En natuurlijk volop eten en drinken. Van vers belegde broodjes tot vers gebrande en gesuikerde en chocolade pinda’s en noten en natuurlijk 100 soorten beef jerkey en een overvloed aan alles waar suiker in zit. De mascotte Buc-ee’s is er ook aanwezig en we gaan ermee op de foto, deze kans krijgen we niet iedere dag.

Daarna rijden we door naar de outlets in San Marcos. Er zijn er twee die tegen elkaar aan liggen. We zijn er 11 jaar geleden ook geweest en we willen eigenlijk niets kopen, maar we kunnen er ook niet aan voorbijrijden. Eerst gaan we naar de Tanger Outlet waar we een rondje doen maar toch snel 2 uur zoet zijn. Daarna gaan we naar de Premium Outlet maar inmiddels is het 13 uur en alle Amerikanen zijn vrij in verband met Labor Day weekend en het lijkt erop dat ze ook allemaal vandaag hebben besloten om te gaan shoppen. Sommige winkels hebben buiten een wachtrij, andere winkels hebben binnen een gigantische wachtrij voor de kassa.

We lopen snel ons rondje en eten een Philly Steak-broodje in de foodcourt. Voor we het weten zijn we ook in deze mall al weer 2 uur zoet. Dan vervolgen we ons weg naar Austin. Het is druk op de weg, maar Jos laat zich niet gek maken achter het stuur. Het hotel in Austin hebben we vanochtend pas geboekt. Het is de Drury Inn geworden. Iets duurder dan de eerdere hotels maar zeker waar voor het geld. We maken eerst even gebruik van de guest laundry. We hebben nog genoeg schone kleding bij ons, maar de hitte maakt dat de vuile kleding in een warme auto een onaangename geur uit de waszak laat komen. Dus even een wasje draaien, kan nog net voor Happy Hour.

Daarna gaan we in de lobby naar de Happy Hour die inclusief in de hotelprijs is opgenomen. Tussen 17.30 en 19.00 uur krijg je 3 drankjes per persoon (soft drink, bier, wijn, cocktails of sterke drank) en er is een buffet met snack-achtige hapjes waar je gratis gebruik van kunt maken: nacho’s met kaassaus en salsa-chilidip, broodjes hotdog, mashed patato’s met bacon, gestoomde gemixte groenten, salade , gehaktballetjes in saus, soep; het is er allemaal. 3 drankjes in 1,5 uur is in ieder geval stevig doordrinken. De snacks waren – zoals de vrolijke receptioniste zei - bedoeld om te voorkomen dat we verhongeren. De snacks zijn voldoende als avondmaaltijd. Met zo’n extra service valt ook de hotelprijs weer mee.
We hangen nog wat op de kamer, drinken nog wat, schrijven aan ons verslag en sorteren foto’s en ondertussen fungeert de TV als bewegend behang. We zappen langs kanalen en komen altijd wel wat tegen. Het is het begin van het college football seizoen en daar schijnt heel sportminnend Amerika zich op te verheugen. Als er geen football is, dan is er altijd wel baseball, basketball, of andere sporten, zoals een wereldkampioenschap messenwerpen of een wereldkampioenschap bull riding. Het hoeft nergens over te gaan.

Dag 19, zondag 4 september 2022. Bandera – Bulverde – Gruene- New Braunfels (80 mijl)

Vandaag is het Labor day weekend, maar ook de dag dat Max Verstappen de Dutch Grand Prix zal rijden. Waar we vorige week in Fredericksburg – net als in alle andere hotels - ESPN2 konden ontvangen, is dat hier in Bandera geen optie. We luisteren uiteindelijk maar naar Grand Prix Radio en horen zo van de winst van Max. Verder is het, ondanks de inspanning van Olaf Mol, toch erg lastig om je een beeld te vormen wat er echt gebeurt op het circuit. We checken uit en lopen nog even over Mainstreet, vandaag gaat het feest hier verder. Maar op dit tijdstip is er nog weinig actie.

We droppen wat TB's in de cache bij de kerk, lopen nog een rondje en besluiten dan om niet op de activiteiten te wachten maar alvast richting New Braunfels te rijden. De bedoeling is immers dat we vandaag gaan shoppen in de outlet. Hoewel het maar 2 rechte wegen zijn heeft de navigatie van de auto wederom moeite met opstarten. Geen idee wat het is, maar irritant is het wel. Uiteindelijk zal deze pas na 40 mijl “aanspringen”.
Het is een rustige route die eer doet aan de naam van het gebied: Hill Country, dus veel op en neer. Ondanks de weinige auto’s op de weg en nog minder huizen langs de route, staan er veel reclameborden voor van alles en nog wat. Er moeten veel winery’s zijn, maar die zitten in ieder geval niet langs onze route. We stoppen bij de Walmart in Bulverde, want de Cola Zero is op (ja we drinken echt nog iets anders dan bier en dry martini ;-) ). We nemen meteen een lekker footlong broodje mee, maar als we daarna nog maar net op weg zijn, laten we ons verleiden door een gezellig uitziend terras voor een drankje en een broodje. Op het terras wordt er bingo gespeeld en er zijn allemaal tafel- en gezleschapsspelletjes.

We vervolgen onze reis en komen aan bij de Microtel Inn & Suites in Braunfels. In deze stad moet je volgens ingewijden even naar de gerestaureerde brug om een mooi uitzicht te krijgen. Het is 8 blokken bij ons hotel vandaan en we zien dat de rivier een populaire plaats is bij locals om te relaxen, te zwemmen, suppen en te vissen. En je kunt er ook bij de plaatselijke uitspanning aan de rivier trouwen
We hebben nog tijd om naar Gruene te gaan. Gruene is een wijk aan de overkant van de rivier. In 1840 kwamen veel Duitsers naar New Braunfels om zich te settelen. Voor Ernst Gruene met zijn familie was er geen plek om een katoenfarm te starten, dus kochten ze de het land dat nu Gruene is. Ernst bouwde er eerst een huis voor zichzelf, later ook voor zijn zoons en nog later ook voor zijn personeel. Na een glorieperiode raakte het stadje enigszins in verval en als er niet een gisse architectuurstudent, Chip Kaufmann, was geweest die ontdekte dat een deel van de huizen in Victoriaanse stijl waren gebouwd en op de lijst van historische gebouween thuishoorden, was er mogelijk weinig van Gruene over geweest. Een paar slimme projectontwikkelaars herstelden de resterende gebouwen en maakten er een heus toeristisch paradijs van.

Op de dag dat wij er zijn spelen er overal bandjes, krioelt het er van de toeristen en eigenlijk is dit niet ons type vermaak. Teveel mensen op een te kleine oppervlakte, dus dringen in de shops, overvolle danszaaltjes en terrassen, file-lopen op het trottoir. We vinden een kroeg met een grasveld, waar een band staat te spelen die er werkelijk zin in heeft. Blijkbaar is het een gelegenheidsband, want net als wij er zijn, vertrekken er twee muzikanten en komen er twee nieuwe bij. Ze spelen blues-pop en blijkbaar doen ze dit regelmatig en met overgave. Bij dit terras moet je je ID laten zien omdat er sterke drank wordt verkocht. Wij nemen een biertje en cola maar omdat de creditcard automaat het niet doet hoeven we niet te betalen. Tja ook dit is Amerika, niet vragen of we op een andere manier kunnen betalen. Als het apparaat het niet doet kan de klant niet betalen, we maken het ieder jaar wel een keer mee.

We rijden nog even naar het oude centrum van New Braunfels, maar het geheel kan ons niet echt bekoren, al zijn er wel wat leuke muurschilderingen.

Bij het hotel drinken we nog een drankje en vinden het dan ook welletjes voor vandaag. Van shoppen is het niet meer gekomen, dat komt morgen wel.

Dag 18, zaterdag 3 september 2022. Bandera (0 mijl)

Na een wat onrustig nachtje gaan we vroeg ons bed uit. Om 9 uur beginnen de festiviteiten in het dorp en om 10 uur is de Parade waar we zeker bij willen zijn. Onsderweg zien we een standje dat duidelijk pro-Trump is "Keep Texas Red. We zien ook de bekende longhorn voor de foto. De verkeersregelaars zijn al in de weer als wij door Mainstreet lopen. Je kunt gratis biscuits met gravy en koffie halen. De koffie willen we wel, biscuits met gravy is niet aan ons besteed. Om half 10 klinkt het geweerschot en start er een gunfight. Net als in Fort Worth zijn het bejaarde vrijwilligers die een toneelstukje opvoeren. Alleen wordt hier het verhaal iets beter neergezet en worden er maar twee slachtoffers gemaakt. Het duurt een kwartiertje en dan nemen we plaats langs de route van de parade.

We zijn een van de weinigen die staan, de traditie is om met je stoeltje langs de kant van de weg te zitten en daarmee je plek voor de parade te reserveren. Iets over tienen en komt de stoet aan, voorafgegaan door een cattle drive. Al snel blijkt dat deze longhorns iets minder gedwee zijn dan die in Fort Worth, want ze nemen al rennend hun eigen route kris kras door elkaar waarbij er zelfs wat longhorns vallen. Het publiek deinst achteruit. Toch even schrikken als die grote beesten op je afkomen. We zijn zo verbouwereerd en ook wat geschrokken dat we geen foto van dit tafereel hebben gemaakt. Een echte stampede. Maar de cowboys te paard slagen erin een deel van de kudde weer bij elkaar te krijgen.

Daarna volgen de andere paradedeelnemers, waaronder veel reclameauto’s van waaruit snoep wordt gestrooid, natuurlijk de highschool band, de brandweer en de sheriff, Ranches waar je paard kan (leren) rijden, een praalwagen met notabelen en anderen die even in de belangstelling willen staan. Het enige dat ontbrak was het volkslied vooraf, maar gezien de lengte van Mainstreet, was het ook wel een echte challenge geworden om die allemaal gelijktijdig in koor te laten zingen.

Wij wandelen langs de kramen met streekproducten, variërend van mini donuts, snowballs, Texaans zout in allerlei smaken en geuren, hondenriemen en levensgevaarlijke messen. Eigenlijk niet anders dan een mini-jaarmarkt bij ons, maar toch leuk. ’s Middags heeft het OST-restaurant een speciaal lunchbuffet ter ere van dit labor weekend. Als we zien dat het wederom biscuits en gravy zijn dit op het menu staan, kiezen wij voor een andere plek. We moeten een half uurtje wachten voor er een tafeltje vrij is, maar op het terras van TJ’s and the Old Forge met een gekoelde Blue Moon draft is dat prima te doen.

We vinden nog een traditional cache bij the Silver Dollar en lopen langs wat muurschilderingen die tegelijk een labcache zijn. We drinken nog een biertje bij the Kickback Korner Bar, waar we een man uit Colorado tegenkomen die jarenlang satelieten had gemaakt voor NASA en vervroegd was gepensioneerd om in een klein stadje in Texas te gaan wonen. Dat stadje is inmiddels ook weer te groot voor hem, dus een verhuizing naar Bandera lijkt hem wel wat.
Er is van alles te doen in het dorp deze dagen, gisterenavond was er naast veel muziek en bier ook nog bingo en karaoke. Vanavond is er nog een rodeo, maar omdat we er al een in Fort Worth hebben gezien laten we deze aan ons voorbij gaan en brengen we de avond door in ons motel. De andere gasten laten zich niet zien, dus settelen wij ons in de woonkamer met een lekker glaasje. Zal afkicken worden van alle lekkere biertjes als we weer in Nederland zijn.

Dag 17, vrijdag 2 september 2022. San Antonio - Bandera

Vandaag zullen we San Antonio verlaten en ons weg vervolgen naar Bandera, Cowboy Capital. Qua route was het handiger geweest om vanuit Fredericksburg naar Bandera te gaan en dan pas naar San Antonio, maar omdat Bandera eigenlijk alleen maar echt leuk is in het weekend en het is bovendien Labor Day, kiezen we voor deze volgorde.
Maar eerst gaan we nog een keer naar downtown San Antonio. We hebben online kaartjes gekocht voor Go Rio, met een soort van rondvaartboot waarmee je zo’n 25 minuten over de San Antonio River vaart. We zijn niet zo heel scherp deze ochtend, op de bevestiging staat dat we de kaartjes op moeten halen op Alamo Plaza, maar als we daar aankomen zien we de office niet. Jos herinnert zich dat hij die aan de riverwalk heeft gezien, dus lopen we terug naar de riverwalk. Daar aangekomen zegt de hostess dat we toch echt terug moeten naar Alamo Plaza waar de kaartjes in de Mall op te halen zijn. Pffff we wilden vroeg zijn vandaag maar zo schiet het niet op. We lopen door de lekkere koele mall, halen de kaartjes op en strijken voor het eerst deze vakantie neer bij Starbucks. Lang zijn wij echte fans geweest van Starbucks, nu verkiezen we eigenlijk de lokale alternatieven die niet van een keten zijn.

Het is een stuk drukker dan eerder deze week in de stad. Goed te merken dat het (laborday)weekend voor de deur staat.
In de mall zijn meer dan 100 winkeltjes gevestigd evenals restaurants en een hotel met1000 kamers. Als de koffie op is gaan we weer terug naar de riverwalk. We komen langs de Buckhorn Saloon and Bar, tevens Texas Rangers Museum. We ontdekken dat ook PWC een vestiging heeft in San Antonio, boven de whikey stokerij.
Dan zijn we eindelijk bij Go Rio en kunnen we met de rondvaartboot mee. Het is een leuke tocht die zeker de moeite waar is, maar we hebben een wel verschrikkelijk flauwe, irritante gids, die denk dat dit het begin is van zijn stand-up comedy carrière.

Na het tochtje halen we onze auto op bij La Quinta hotel en rijden in een half uur naar noord San Antonio voor de shops at la Cantera een luxe openlucht winkelcentrum. Voor ons is dat niet zo bijzonder maar in Amerika waar winkels eigenlijk altijd onderdeel zijn van een overdekt winkelcentrum wel. Er zijn leuke winkeltjes en doordat er nog een laatste restje sale is, veel koopjes. Wij moeten ontspullen dus we kunnen ons goed beheersen, op de aankoop van 2 t-shirtjes na. We willen niet te laat in Bandera zijn dus blijven we niet te lang, maar je zou je hier makkelijk een dag kunnen vermaken.
Vlakbij het winkelcentrum is een Olive Garden gevestigd, een Italiaans restaurant van een keten waar wij nog nooit zijn geweest en die daarom op ons to-do lijstje staat. We stoppen voor een hele snelle maar lekkere lunch – Fettucini Alfredo en een lakkere salade - en na 30 minuten zijn wij weer op weg naar Bandera.
Bandera is een klein dorp van 900 inwoners. Er zijn maar weinig hotelfacaliteiten. Naast de Best Western die ruim $250 per nacht vraagt voor dit weekend is er nog A Place to Stay waar je 2 nachten voor $200 hebt. Wel werd bij dit hotel vermeld dat er een gedeelde badkamer is. Eigenlijk willen we dat nooit, maar we gokken erop dat het rustig is en hebben dit maar geboekt.

Als we aankomen is het een toch wel bijzonder uitziend gebouw. We hebben een code gekregen die ons toegang moet verschaffen maar het is een heel gedoe voor we de deur open hebben. Dan staan we niet in een lobby, maar in een woonkamer. Als snel blijkt het meer op een hostel te lijken dan op een hotel. Gelukkig wel met een eigen kamer met tweepersoonsbed en geen bunks. Op de deur staat waar we moeten wezen “Jos”. Het ziet er verder prima uit en op nog maar 1 andere deur staan een naam. Het zal dus wel rustig blijven. We zien nog een ander stel en een bijzondere mevrouw met looprekje, waarvan we de indruk krijgen dat zij een permanente bewoonster is. Ze is op zichzelf en wij dus ook.
We lopen nog even naar de overkant van de straat naar de Visitor Information, waar we hartelijk worden ontvangen en met een royale verzameling folders gaan we er weg.

We doen een rondje Bandera, drinken een biertje in Arcky’s Silver Dollar Saloon - ze hebben er alleeen Shiner Bock en er wordt hier binnen nog volop gerookt - doen hetzelfde bij de 11th Street Cowboy Bar waar ze gewoon Blue Moon bier hebben en gebruiken OST (Old Spanish Trail) voor ons diner. Daarmee hebben we alle plekken gehad die het Visitor Center als Must See had aangeduid.
Voor twee nachten lijkt Bandera een prima plaats.

Dag 16 donderdag 1 september San Antonio -King William Historic District, Pearl, downtown.

Na het ontbijt vertrekken we naar het King William Historic District. De oudste woonwijk van San Antonio met goed bewaarde huizen van Duitse immigranten, waarvan sommige dateren uit het einde van de 19e eeuw. Het zijn prachtige oude huizen, de een nog groter dan de andere met tussendoor een wat vervallen exemplaar. Bij veel van de huizen is een “historic marker” geplaatst met extra info. Zo’n andere sfeer als in downtown, en toch zo dichtbij. Echt de moeite waard om doorheen te wandelen.

De prijzen varieren een beetje afhankelijk in welke staat het verkeert, hoeveel grond je hebt en of je wel of geen opgang hebt aan de rivier, maar bij een vn de huizwn staat een bord van de makelaar. Het is niet het grootste huis, is wel goed onderhouden, heeft een beschermde status, heeft niet heel veel grond en geen directe toegang tot de rivier en moet toch twee miljoen dollar opleveren.

Dan gaan we naar de Kunstler Brewery. Als we er 15 meter vandaan zijn denken we nog dat we helemaal fout zitten, maar de Brewery zit in een stukje woonwijk. De eigenaresse, Vera, is van Duitse afkomst en is met haar man Brent deze brewery begonnen. Hoewel op de menukaart de Duitse inslag duidelijk te herkennen is, is dat niet in de ruimte zelf. Gewoon een leuke tent zonder gemaakt Duits te willen zijn. We bestellen een flight (proefglaasjes) van 4 biertjes om te delen; de Hop Teknik (IPA), Cashmer Hefeweisen, St. Chapelle tripel (Belgie) en Peach Saison. We zijn immers in het perziken district. Aan de bar zitten wat locals, als je van deze brewery niet hebt gehoord kom je er niet zomaar langs. De sfeer is zo goed dat we besluiten om hier te lunchen met de special of the day. Het is lekker, veel en een beetje overprized. Maar als je van een biertje houdt moet je deze plaats zeker aandoen.

Daarna gaan we naar het Pearl distirct dat ten noorden van downtown ligt. De wijk is omgebouwd van een oude brouwerij waarbij nieuwe en oude elementen worden gecombineerd. Er zijn veel hippe eetgelegenheden, wat hippe winkeltjes, een plein om te ontspannen en in het Emma hotel zit een van de beste bars van San Antonio, maar na onze flight bezoeken wij deze toch maar niet. Het doet ons een beetje denken aan Strijp-S in Eindhoven. Gewoon leuk om een keer bezocht te hebben.

Dan gaan we terug naar het hotel om even gebruik te maken van het zwembad. In verband met de hitte hebben we hotels met zwembad uitgezocht, dus moeten we er ook een keer gebruik van maken. Daarna wandelen we naar The Tower of the Americas. Een toren van bijna 229 m hoog met een observatiedek, ronddraaiend restaurant, stilstaande bar en 4D-bioscoop. Om naar het observatiedek te gaan betaal je 16,50 per persoon. Het restaurant en de bar zijn gratis te bezoeken.

In de bar is het van maandag tot vrijdag happy hour van 16.30-19.00 uur en vanuit de bar heb je ook een prima uitzicht. We zijn er rond 18 uur en dan is de -niet al te grote bar- al behoorlijk vol. We nemen een `dry-martini en een chardonnay en genieten van het uitzicht. Prijzen van producten zijn soms erg uiteenlopend, zo betalen we voor het eerste drankje meer dan voor het tweede, terwijl we precies hetzelfde drinken, het zij zo.

Als we teruglopen naar de riverwalk is het al donker, de verlichting gaat aan en het ziet er wederom gezellig uit. Het is iets drukker dan de eerdere dagen, alleen bij de Go Rio rondvaartboot is het “druk”. Het lijkt alsof iedereen wacht op de laatste rondvaartboot.
We wandelen terug naar ons hotel, drinken nog een glaasje, kijken nog wat tv en schrijven aan het verslag.

Dag 15 woensdag 31 augustus San Antonio -Zoo & River Walk

We starten de dag met een eenvoudig ontbijt in het hotel. In dit hotel zie je, net als in eerdere hotels, duidelijk het personeelsgebrek dat er is na corona. De kamer wordt tussendoor niet schoongemaakt. Als je schone handdoeken wilt of een schoon zakje in de prullenbak moet je er zelf achteraan, waarna het geen probleem is om dat te krijgen. Ook de ontbijtzaal is opgeheven en het is nu "grab & go". Je haalt de ontbijtitems die je wilt en eet die op je kamer op. Het scheelt iemand die de ontbijtzaal op orde moet houden. De klus van het kamermeisje om na vertrek van de gasten de kamer schoon te maken is vast wat groter geworden.

De temperatuur is met 30 graden goed, maar het is bewolkt. Wij vinden dat helemaal niet erg want dan is het toch iets minder warm; ideaal weer om naar de San Antonio Zoo te gaan. Maar niet voordat we uitgezocht hebben of er nog een disount is. Hollanders zijn gek op korting, maar Amerikanen zijn de overtreffende trap als het gaat om coupons en andere vormen van korting. Waar de entree doorgaans voor twee personen $64 is wordt het voor ons uiteindelijk $38. We printen de tickets in de lobby en gaan op weg naar de Zoo die 5 km verder op ligt. Als we aankomen is het wat onduidelijk hoe het zit met parkeren. Er is een groot parkeerterrein met symbolen waar je aan kunt herkennen in welk deel je staat, dat lijkt ons de bezoekersparkeerplaats, maar aan het begin van het terrein staat ook een bord dat het terrein is voor medewerkers en andere auto's worden weggesleept. We vragen het voor de zekerheid maar even en de auto kan hier toch gewoon (gratis) geparkeerd worden.

De Zoo is niet heel groot maar wel mooi opgezet. Ook hier is het erg rustig. We zien meer personeel dan bezoekers. De dieren hebben vast last van de warmte want er laten maar weinig dieren zich zien. Als we het reptielenhuis binnen gaan zien we op deur dat het hier binnen "cool" is en dat het ook een "shelter" is. Niet lang daarna begrijpen we dat laaatste want het begint hard te regenen en binnen no-time staan de paden blank.

Wij staan gelukkig droog bij de reptielen en als we alles gezien hebben wachten we nog zo'n 15 minuten waarna het weer opklaart, de zon te voorschijn komt en het meteen weer erg vochtig warm wordt. Voor de dieren is dit buitje ook vast prettig geweest want - hoewel steeds nog niet echt actief - laten de dieren zich buiten zien. We genieten van de beren, olifanten, nijlpaarden, neushoorns, leeuw en giraffe. Helaas blijven de Zebra's onvindbaar. Er is ook een prachtig aquarium deel met de mooiste vissen en bijzondere kwallen. De vogels zijn kleurrijk en we zien zelfs het symbool van Amerika; de Bald Eagle. Een dierentuin is echt aan ons besteed.

Daarna vertrekken we en lunchen bij een Mexiaans tentje. Het 2e lunchgerecht is gratis dus we eten lekker en voor een prikkie. We slaan nog wat cola zero in bij de Walgreens en rijden dan door naar ons hotel. We parkeren de auto en lopen richting het centrum. Het is wederom rustig. We hebben goede verhalen gelezen over de happy hours in deze regio, maar helaas niet onthouden waar dus we lopen wat zoekend rond in downtown. We weten van het happy hour in de Tower of America, maar dat staat voor morgen op het programma. Uiteindelijk worden we verwezen naar de Biergarten die dagelijks van 12pm tot 10pm happy hour heeft. 2 Biertjes worden aangeprezen maar het zegt ons niets. We krijgen een proefglaasje en dat smaakt naar meer, dus bestellen we beiden een biertje. We schikken toch wel wat als de serveerster (compleet met dindlejurk) aan komt lopen met 2 glazen van 1 liter bier. We nemen er maar snel een appetizer bij want zonder iets te eten gaat dit vast niet goed.

Het duurt niet lang voordat er ook aan andere tafeltjes gasten gaan zitten (we zijn dus toch niet de enige toeristen in San Antonio) en ook zij krijgen zo'n mooi literglas vol met bier voor zich. Het voelt toch anders als iedereen zo'n groot glas bier heeft, dan dat je daar alleen mee zit. Er is een zanger met gitaar en uiteindelijk een prima plek om te zitten. De appetizer (chicken eggrol) is echt erg lekker klaargemaakt. We zijn toch wat onrustig wat de rekening zal zijn van ons Happy Hour, al staat op het affiche dat je $5 korting krijgt op je biertje. In Fredericksburg betaalden we $8 voor een klein IPA-biertje. Dit is San Antonio dus we verwachten nog $20 per biertje te moeten betalen, maar het valt enorm mee. Gedurende Happy Hour is een liter bier maar $8. We krijgen het niet helemaal op, maar we krijgen een to-go-cup om ons bier mee te nemen. In San Antonio is het -in tegenstelling tot veel andere plaatsen in de USA- toegestaan om met alcohol op straat te lopen. We lopen nog wat over de River Walk. De meeste terassen zijn leeg, op drukke terassen zijn 2 tafeltjes bezet. Als de verlichting aan gaat ziet het er gezellig en sfeervol uit, jammer dat er zo weinig mensen zijn.
Wij vinden het mooi geweest, dus terug naar het hotel dat gelukkig op loopafstand ligt.

Dag 14 Dinsdag 30 augustus 2022: Fredericksburg - Luckenbach- Hill Country- San Antonio (72 mijl)

Als we wakker worden is de auto nat, het heeft vannacht geregend en de komende dagen is er kans op neerslag.
Ook vandaag slaan we het hotel-ontbijt over. Rond half 10 rijden we richting Luckenbach. Hier zijn we 11 jaar terug ook geweest, maar het is té leuk om er niet weer te stoppen.
Luckenbach werd opgericht als een tradingpost in 1849, was lang bezit van de familie Engel en werd door hen te koop gezet in 1970. Het werd gekocht door Hondo Crouch en zijn vrienden Guich Koock and Kathy Morgan. Ze maakten een zogenaamde stad en Hondo werd burgemeester. Zoals de verhalen zeggen" "Hondo nam iedereen voor zich in, met zijn witte haar en baard, zijn glinsterende ogen, zijn mysterieuze glimlach en zijn gitaar die altijd binnen handbereik was.

Luckenbach werd pas echt bekend door "Willie, Waylon & The Boys"; Willy Nelson, Waylon Jennings en friends. . In Luckenbach is iedereen iemand: "Everybody's Somebody Here". Het inwonersaantal van het dorpje is 3, maar tijdens evenementen zijn het er veel en veel meer. Luckenbach heeft een winkel, annex postoffice, annex bar en nog een los winkeltje en verder verschillende podia en een historische danszaal die ieder weekend in gebruik is. Dagelijks vanaf 16 uur is er live muziek en kun je onderuitgezakt onder de 500 jaar oude eikenbomen met een biertje genieten. Elf jaar terug waren wij er na 16 uur. Nu is het iets na tienen en is er nog geen live muziek, of het moet de regen op het dak zijn die inmiddels met bakken uit de hemel valt.

Het is nu gewoon een verlaten terrein. We gaan snel de generalstore in, bekijken de snuisterijen en lopen door naar de bar waar we een kop koffie nemen. De barman houdt wel van een praatje en dus is er een gezellig gesprek tussen ons en de bartender. Als het droog is willen we afrekenen en weer verder. De barman maakt een deal met ons: hij gooit een penny op en als deze op kop valt betalen wij $100, als deze op munt valt is de koffie gratis. De penny valt op de grond, rolt weg en wij hoeven niet te betalen ;-). De barman zegt dat hij geniet van de pret die ontstaat als hij dit doet. In de context van dit dorp en ons gezellige gesprek snappen wij dit helemaal. Dan lopen we nog even bij het andere winkeltje binnen en daar valt Esmée's oog al snel op een leren Myra cowboyriem die ze niet kan weerstaan. Mooi bruin/aqua met een grote zilveren gesp. Inmiddels is het droog geworden, we lopen nog een rondje over het terrein voor een labcache en dan vertrekken we via Boerne naar San Antonio.
De route gaat door Hill Country, het wijngebied. De wegen lopen glooiend over het heuvelachtige terrein. We komen langs verschillende winery's, ook Sister Creek Vineyard waar we 11 jaar terug gestopt zijn voor een tourtje en de aanschaf van 2 flessen wijn en een glas. We twijfelen of we ook deze keer niet bij Sister Creek of een andere Vineyard zullen stoppen, maar we besluiten toch door te rijden naar San Antonio en zo vandaag ook van deze stad te kunnen genieten. Waar we de laatste dagen nagenoeg alleen op de weg waren is het op de ring van San Antonio een stuk drukker. Maar het gaat voorspoedig en rond half 2 komen we aan bij La Quinta downtown San Antonio. Het geboekte type kamer blijkt niet vrij te zijn, dus komen we in plaats van de suite met een king, nu in een suite met twee queens. Voor ons geen probleem.

We wandelen richting downtown via Market Square dat tegenover ons hotel ligt en komen, na een pitstop bij de recycle-winkel van the Salvation Army en een bezoekje aan een mooi kerkje, snel bij de riverwalk aan. Onderweg maakt een politieagente een foto van ons samen. Misschien de eerste politiefoto zonder arrestatie. We zijn nog net niet alleen, maar wat is het hier rustig. Is het het tijdstip? Niet helemaal het seizoen? Toerisme dat na corona nog niet goed op gang is gekomen? Geen idee, maar rustig is het wel.

We lopen langs de riverwalk, zien Marriage Island, een eilandje in het midden van de rivier San Antonio, dat wordt gebruikt voor bruiloften. Het is wel erg klein dus veel gasten kunnen er geen getuigen van zijn, maar voor $200 is het eilandje 30 minuten van jou. Dan lopen we naar "La Villita Historic Arts Village" een kunstgemeenschap met allemaal winkeltjes maar ook daar zijn we zo goed als allen. We besluiten op zoek te gaan naar een terras en via de Mall en de Alamo komen we uiteindelijk bij een Ierse Pub aan de riverwalk.
Inmiddels begint het iets drukker te worden en kunnen we vanaf het terras "mensen kijken". Weinig cowboyboots in ieder geval. Als het begint te regenen verkassen we naar de buurman: een Tex Mex restaurant Rita's at the Riverwalk. Want zoals de wijnober in de winery gisteren zei: Voor Mexicaans eten ga je naar Mexico, voor TexMex ga je naar San Antonio. Het smaakt ons goed, waarna we in de regen terug naar het hotel lopen. Gelukkig is het maar een klein eindje.