Als we wakker worden is de auto nat, het heeft vannacht geregend en de komende dagen is er kans op neerslag.
Ook vandaag slaan we het hotel-ontbijt over. Rond half 10 rijden we richting
Luckenbach.
Hier zijn we 11 jaar terug ook geweest, maar het is té leuk om er niet weer te stoppen.
Luckenbach werd opgericht als een tradingpost in 1849, was lang bezit van de familie Engel en werd door hen te koop gezet in 1970. Het werd gekocht door Hondo Crouch en zijn vrienden Guich Koock and Kathy Morgan. Ze maakten een zogenaamde stad en Hondo werd burgemeester. Zoals de verhalen zeggen" "Hondo nam iedereen voor zich in, met zijn witte haar en baard, zijn glinsterende ogen, zijn mysterieuze glimlach en zijn gitaar die altijd binnen handbereik was.
Luckenbach werd pas echt bekend door
"Willie, Waylon & The Boys"; Willy Nelson, Waylon Jennings en friends. . In Luckenbach is iedereen iemand: "Everybody's Somebody Here". Het inwonersaantal van het dorpje is 3, maar tijdens evenementen zijn het er veel en veel meer.
Luckenbach heeft een winkel, annex postoffice, annex bar en nog een los winkeltje en verder verschillende podia en een historische danszaal die ieder weekend in gebruik is.
Dagelijks vanaf 16 uur is er
live muziek en kun je onderuitgezakt onder de 500 jaar oude eikenbomen met een biertje genieten. Elf jaar terug waren wij er na 16 uur. Nu is het iets na tienen en is er nog geen live muziek, of het moet de regen op het dak zijn die inmiddels met bakken uit de hemel valt.
Het is nu gewoon een verlaten terrein. We gaan snel de generalstore in, bekijken de snuisterijen en lopen door naar de bar waar we een kop koffie nemen. De barman houdt wel van een praatje en dus is er een gezellig gesprek tussen ons en de bartender. Als het droog is willen we afrekenen en weer verder. De barman maakt een deal met ons: hij gooit een penny op en als deze op kop valt betalen wij $100, als deze op munt valt is de koffie gratis. De penny valt op de grond, rolt weg en wij hoeven niet te betalen ;-). De barman zegt dat hij geniet van de pret die ontstaat als hij dit doet. In de context van dit dorp en ons gezellige gesprek snappen wij dit helemaal.
Dan lopen we nog even bij het andere winkeltje binnen en daar valt Esmée's oog al snel op een leren Myra cowboyriem die ze niet kan weerstaan. Mooi bruin/aqua met een grote zilveren gesp.
Inmiddels is het droog geworden, we lopen nog een rondje over het terrein voor een labcache en dan vertrekken we via Boerne naar San Antonio.
De route gaat door Hill Country, het wijngebied. De wegen lopen glooiend over het heuvelachtige terrein. We komen langs verschillende winery's, ook Sister Creek Vineyard waar we 11 jaar terug gestopt zijn voor een tourtje en de aanschaf van 2 flessen wijn en een glas. We twijfelen of we ook deze keer niet bij Sister Creek of een andere Vineyard zullen stoppen, maar we besluiten toch door te rijden naar San Antonio en zo vandaag ook van deze stad te kunnen genieten.
Waar we de laatste dagen nagenoeg alleen op de weg waren is het op de ring van San Antonio een stuk drukker. Maar het gaat voorspoedig en rond half 2 komen we aan bij La Quinta downtown San Antonio. Het geboekte type kamer blijkt niet vrij te zijn, dus komen we in plaats van de suite met een king, nu in een suite met twee queens. Voor ons geen probleem.
We wandelen richting downtown via Market Square dat tegenover ons hotel ligt en komen, na een pitstop bij de recycle-winkel van the Salvation Army en een bezoekje aan een mooi kerkje, snel bij de riverwalk aan. Onderweg maakt een politieagente een foto van ons samen. Misschien de eerste politiefoto zonder arrestatie. We zijn nog net niet alleen, maar wat is het hier rustig. Is het het tijdstip? Niet helemaal het seizoen? Toerisme dat na corona nog niet goed op gang is gekomen? Geen idee, maar rustig is het wel.
We lopen langs de riverwalk, zien Marriage Island, een eilandje in het midden van de rivier San Antonio, dat wordt gebruikt voor bruiloften. Het is wel erg klein dus veel gasten kunnen er geen getuigen van zijn, maar voor $200 is het eilandje 30 minuten van jou. Dan lopen we naar "La Villita Historic Arts Village" een kunstgemeenschap met allemaal winkeltjes maar ook daar zijn we zo goed als allen. We besluiten op zoek te gaan naar een terras en via de Mall en de Alamo komen we uiteindelijk bij een Ierse Pub aan de riverwalk.
Inmiddels begint het iets drukker te worden en kunnen we vanaf het terras "mensen kijken". Weinig cowboyboots in ieder geval. Als het begint te regenen verkassen we naar de buurman: een Tex Mex restaurant Rita's at the Riverwalk. Want zoals de wijnober in de winery gisteren zei: Voor Mexicaans eten ga je naar Mexico, voor TexMex ga je naar San Antonio. Het smaakt ons goed, waarna we in de regen terug naar het hotel lopen. Gelukkig is het maar een klein eindje.
