Dag 24/25. 9 en 10 september 2022. Dallas – DFW – London – Amsterdam – Etten-Leur.

We zijn op tijd wakker, maar hebben ruimschoots de tijd om te ontbijten, de koffers dicht te doen en de auto te laden voor het laatste stukje van deze reis. Tenminste dat denken we. Als we de auto gaan halen, kunnen we die in geen velden of wegen bekennen. De parkeergarage is er een die steeds een halve etage verspringt en maar op enkele plekken een rechtstreekse toegang heeft voor de lift, maar op welke verdieping we ook kijken wij zien onze auto niet. Het is een afgesloten parkeergarage, dus hij moet er zijn. We melden ons even bij de balie, waarna de baliemedewerker aanbiedt om even met Jos alle parkeerdekken van boven naar beneden af te lopen. En hij vraagt of Jos het alarm wil activeren en warempel we horen de claxon. Bleek de auto op 3 te staan terwijl wij ervan overtuigd waren dat het 2 of 4 moest zijn. De baliemedewerker stelt ons gerust, dit komt vaker voor, dus ze hebben een zekere routine. Voor ons toch even schrikken.

Een kwartiertje later dan gedacht, vertrekken we dan toch echt. We gaan nog even naar de Galleria Dallas, een groot winkelcentrum aan de Dallas Parkway. Het ligt in de richting van onze eindbestemming en we hebben volop tijd. De auto moet voor drie uur worden ingeleverd en we vliegen pas om half acht. De uren tussenin willen we doorbrengen in de business lounge.
De Mall is een van de grotere omdat er onder andere een vestiging in zit van het Westin Hotel, naast de gebruikelijke vestigingen van Macys en Nordstrom, complete warenhuizen op zichzelf, naast 99 winkels met alle bekende grote merken in kleding, sieraden, electronica, koffieshops en de foodcourt. In de Mall is onderin een grote ijsbaan, voor als je even wilt afkoelen bij de zomerse temperaturen buiten. Wij wandelen een tijdje rond, zien wederom een Apple Store met heel veel personeel en we drinken even koffie bij Starbucks, want die is er natuurlijk ook.
Het tweede op ons to do lijstje van vandaag is de beeldengroep Mustangs of Las Colinas, een bronzen sculptuur van Robert Glen dat op Williams Square in de wijk Las Colinas in Irving staat. Een groep van 9 wilde mustangs die door een waterpartij rennen. Fonteintjes geven het effect van opspattend water bij de hoeven van de paarden. Het is een bijzonder gezicht. De beeldengroep staat bij een groot internationaal bedrijf (Flowserve) dat ook een vestiging heeft in Etten-Leur.

Aan de andere kant van het gebouw is een mooie waterpartij en een fraai uitzicht op Dallas, voor ons een mooie plek om even een broodje te eten. En dan zit het erop en rijden we de laatste kilometers naar de luchthaven. Nog even snel tanken, want je moet tegenwoordig je bonnetje laten zien dat je binnen een straal van 10 mijl getankt hebt.
Auto inleveren gaat vlot, de bus van het verhuurbedrijf voor de rit naar het vliegveld staat klaar en binnen een kwartier zijn we op DFW. Inchecken kan nog niet want ze zijn nog niet klaar met de voorbereiding. Presteren deze mensen het ook nog om de laatste 10 minuten nog even koffie te gaan drinken. Uiteindelijk worden we redelijk snel ingecheckt en duurt de security ook niet al te lang. Tijd om naar de lounge te gaan. Eerst komen we bij de verkeerde lounge uit, maar de andere is slechts een tiental meter verwijderd van de eerste. We melden ons bij de Admirals Club en voor het luttele bedrag van $59 p.p. mag je hier vertoeven. Voordeel is dat je een lekkere stoel krijgt met een stopcontact (altijd handig), snel internet en gratis drankjes en hapjes. Als je nog drieënhalf uur moet overbruggen is dit echt een aanrader al is het zeker een van de mindere lounges die we in ons leven hebben gezien

Het vliegtuig is op tijd, maar we hebben nog geen stoelnummers. De vluchten zijn altijd een beetje “overbooked”, hebben we gehoord, maar bij het inchecken is ons verzekerd dat we een gegarandeerde zitplaats krijgen in de Comfort-klasse. Als we de stoelnummers krijgen 68 A en B vrezen we even dat we in de staart van het vliegtuig zullen zitten en dat is zeker geen Comfort-klasse, maar uiteindelijk belanden we op het upper deck met het beloofde comfort. We krijgen al snel een welkomstdrankje en eenmaal in de lucht krijgen we een menukaartje waarop je kan lezen welk menukeuzes en drankkeuzes er zijn. Er wordt tijd uitgespaard door gelijktijdig je aperitief en je drankje voor bij het eten te serveren.

We kiezen voor het Steak gerecht, maar bij Jos wordt de vegetarische maaltijd geserveerd. Dat ontdek je pas na je voorgerechtje en om dan nog iemand van het cabinepersoneel te spreken, blijkt een onmogelijkheid. Hoe vaak je ook op de “service-knop” drukt, geen sjoegen. Pas als ze na meer dan 20 minuten langskomen op te gaan opruimen, krijgen we ze te pakken en dan ook nog maar alleen door ze aan te spreken, het servicelichtje wordt compleet genegeerd. Als Jos vraagt wat er zou gebeuren als er een medisch probleem zou zijn, krijgen we als antwoord dat andere passagiers dan wel gealarmeerd zouden hebben. We krijgen excuses, maar daar schiet je niks mee op. En dan krijg ik de vraag of ik een extra drankje wil, alsof dat iets oplost. De eetlust is Jos inmiddels vergaan.
We hullen ons in een vliegtuigdeken en proberen zo goed en zo kwaad als het gaat te slapen. Het worden veel kleine hazenslaapjes en als we dan uiteindelijk slapen worden we gewekt omdat we bijna bij London zijn en er nog een bagel met ei, ham en kaas wordt geserveerd. Wij houden het bij water.
De landing is wat onrustig omdat we in een luchtzak terechtkomen waarna iedereen ineens echt wakker is. Gek gevoel als je met zo’n vliegtuig ineens een vrije val van enkele meters maakt, je bent bang dat de vleugels er zo vanaf zullen breken.
De landing is London verloopt soepel, maar we moeten blijven zitten omdat er een van de medepassagier, onze voorbuurman, ziek is. We moeten wachten tot de medische assistentie aan boord is. Daarna mogen we eruit. Voor ons betekent dit oponthoud dat we minder tijd hebben om van de ene kant van het vliegveld naar de andere te komen, door de security te gaan, die ons heeft uitgekozen voor een extra controle en wij inmiddels constateren dat we nog een kwartier hebben om bij de volgende vlucht aan boord te gaan. Gelukkig vinden andere reizigers die ook een extra controle krijgen, en voor ons aan de beurt zijn, het goed dat we voorrang krijgen.
Daarna racen we naar de andere kant van de terminal om de roltrap naar beneden te gebruiken en vervolgens blijkt onze pier weer aan het andere uiteinde van deze terminal te liggen. “Excuse me, excuse me, excuse me”, en ondertussen duwen we hollend hier en daar een reiziger opzij om toch het vliegtuig te halen. Als we bij de gate komen, worden we verwelkomd door een vriendelijke purser die aangeeft dat Mr Brand en Mrs Vandenberge niet hoeven te haasten, het vliegtuig heeft 20 minuten vertraging. We hijgen even uit en als we op adem gekomen zijn, betreden we het vliegtuig. Iedereen kijkt ons aan alsof wij de reden van hun vertraging zijn, maar gelukkig maakt de piloot even later kenbaar dat er een probleem is met het laden van de bagage dat de vertraging veroorzaakt. Een half uurtje later dan gepland vertrekken we en dan is het een kwestie van een klein uurtje voordat je in Amsterdam op de grond staat.
Daarna de gebruikelijke routine, hoewel we merken dat de logistiek op Schiphol in de war is. Je komt binnen op de uiterste pier van Schiphol om vervolgens naar de andere kant te moeten om door de paspoortcontrole te kunnen; enkele van de normale doorgangen zijn versperd en bordjes verwijzen naar een omleiding. We wandelen langs alle winkeltjes en vragen ons af of dit expres is gedaan om de verkoop te bevorderen. Bij de paspoortcontrole zijn ze niet helemaal berekend op zo veel passagiers tegelijk en gelukkig verschijnen er extra Marechaussees die de automatische poortjes kunnen openen. Daarna mogen we weer naar de andere kant van de terminal wandelen, want onze bagage komt natuurlijk aan op de kant waar we geland zijn. “Goed voor de stappen”, danken we dan maar.
De bus die ons naar het Van der Valk Hotel zal brengen heeft een aangepaste tabel gekregen en rijdt nu alleen nog elke 40 minuten, waar dat tot enkele maanden geleden nog ieder kwartier was; personeelstekort of bezuiniging? Daarna snel de koffers in de auto, uitchecken en op weg naar Etten-Leur. Zaterdag is het gelukkig rustig op de weg en rond 17:30 uur zijn we terug thuis. Nog snel een paar boodschapjes doen en dan proberen we thuis nog even de herhaling van de F1-race van afgelopen zondag te zien. We zakken allebei af en toe wat weg, dus snel een kopje soep eten en dan is het voor ons gedaan voor vandaag.